Category: Special Story

ചോദ്യം: വിശുദ്ധരുടെ ചില രൂപങ്ങള്‍ക്ക് പ്രത്യേക ശക്തിയുണ്ടോ? ഉറങ്ങുന്ന യൗസേപ്പിതാവ്, കുതിരപ്പുറത്തിരുന്ന് പാമ്പിനെ കുന്തം കൊണ്ടു കുത്തുന്ന വിശുദ്ധ ഗീവര്‍ഗീസ്, മാതാവിന്റെ വിവിധ രൂപങ്ങള്‍ തുടങ്ങി ചില രൂപങ്ങള്‍ വിശ്വാസികള്‍ പ്രത്യേകമായി വണങ്ങുന്നതും കാണുന്നു. ഇതിനെക്കുറിച്ചുള്ള സഭാപരമായ പഠനമെന്താണ്?

കത്തോലിക്കാ സഭയിലെ വിശുദ്ധരോടുള്ള വണക്കം ഏറെ വിവാദങ്ങള്‍ക്കും വാദപ്രതിവാദങ്ങള്‍ക്കും വിധേയമായിട്ടുള്ളതും ഇന്നും ചര്‍ച്ചാവിഷയമായിരിക്കുന്നതുമായ ഒരു യാഥാര്‍ത്ഥ്യമാണ്. മാതാവിന്റെയും വിശുദ്ധരുടെയും മാലാഖമാരുടെയും മാധ്യസ്ഥ്യത്തിന്റെ പ്രസക്തിയെയും ദൈവശാസ്ത്ര അടിസ്ഥാനത്തെയും കുറിച്ചുള്ള തര്‍ക്കങ്ങള്‍ ആദിമ നൂറ്റാണ്ടുകളില്‍ പ്രാദേശികമായ പ്രശ്‌നങ്ങള്‍ക്കും വിഭാഗീയതകള്‍ക്കും കാരണമായിട്ടുണ്ട്.

ഈ വിഷയത്തിലുള്ള അഭിപ്രായ വ്യത്യാസങ്ങളെയും ദൈവശാസ്ത്ര സമീപനങ്ങളുടെ വൈവിധ്യങ്ങളെയും അതുയര്‍ത്തിയ പ്രായോഗിക പ്രശ്‌നങ്ങളെയും ഒരളവുവരെ പരിഹരിച്ചത് ട്രെന്റ് കൗണ്‍സിലിന്റെ പ്രഖ്യാപനമായിരുന്നു. സൂനഹദോസ് ഇപ്രകാരം പ്രഖ്യാപിച്ചു: ”ക്രിസ്തുവിന്റെയും അവിടുത്തെ പരിശുദ്ധ അമ്മയുടെയും മറ്റു വിശുദ്ധരുടെയും തിരുസ്വരൂപങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിരിക്കണം; അവ നിലനിര്‍ത്തണം. പ്രത്യേകിച്ച് പള്ളികളില്‍ അര്‍ഹിക്കുന്ന ആദരവും വണക്കവും അവയ്ക്ക് നല്‍കണം. അവ ആദരിക്കപ്പെടേണ്ടത് ഏതെങ്കിലും ദൈവികതയോ പുണ്യമോ അവയ്ക്കുണ്ട് എന്ന വിശ്വാസത്തിലല്ല, മറിച്ച് അവയുടെ മൂലരൂപങ്ങള്‍ (proto type) പ്രതിനിധാനം ചെയ്യുന്നവയ്ക്കാണ് അവയ്ക്കു നല്‍കുന്ന വണക്കം ലഭിക്കുന്നത് എന്നതിനാലാണ്.”

2001 ല്‍, കൂദാശകളും ദൈവാരാധനയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട വത്തിക്കാന്‍ കാര്യാലയം ജനകീയ ഭക്താഭ്യാസങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള ഡയറക്ടറി പ്രസിദ്ധീകരിക്കുകയുണ്ടായി (Directory on Popular piety and the Liturgy: Principles and Guidelines). തെന്ത്രോസ് സൂനഹദോസിന്റെ പഠനങ്ങളോട് ചേര്‍ന്ന് ഇത്തരം ആചാരങ്ങളെക്കുറിച്ച് ഡയറക്ടറിയില്‍ പറയുന്നത് ശ്രദ്ധേയമാണ്. തിരുസ്വരൂപങ്ങളോടുള്ള വണക്കം ആപേക്ഷികമാണെന്ന് ഈ രേഖ പറയുന്നു (നമ്പര്‍ 241). ഓരോ സംസ്‌ക്കാരത്തിലും ഉള്‍ച്ചേര്‍ന്നിരിക്കുന്ന ഭക്താഭ്യാസങ്ങളെ അവയിലൂടെ വെളിപ്പെടുന്ന ദൈവകൃപയുടെ വെളിച്ചത്തിലാണ് വിശകലനം ചെയ്യേണ്ടത്. ദൈവമഹത്വത്തിനും വിശ്വാസത്തെ ശക്തിപ്പെടുത്തുന്നതിനും സംസ്‌കാരികപരമായ തനിമ നിലനിര്‍ത്തുന്നതിനും ഓരോ ജനതയും തങ്ങളുടെ സംസ്‌കാരത്തോടും സമൂഹത്തോടും അടുത്ത് നില്‍ക്കുന്ന ഇത്തരം ആചാരങ്ങള്‍ തുടരുന്നത് നല്ലതാണ് (നമ്പര്‍ 243) എന്നും വത്തിക്കാന്‍ തിരുസംഘത്തിന്റെ ഡയറക്ടറിയില്‍ പറയുന്നു.

ഓരോ വിശുദ്ധനെയും ചിത്രീകരിക്കുന്നത് ആ വിശുദ്ധനുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഏതെങ്കിലും സാഹചര്യത്തെ ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുന്ന രീതിയിലാണ്. മാതാവിന്റെ എണ്ണമറ്റ രൂപങ്ങളും ചിത്രങ്ങളും നിലവിലുണ്ട്. വ്യത്യസ്ത സംസ്‌കാരങ്ങളും സാഹചര്യങ്ങളും മാതാവിന്റെ വേഷവും മുഖഭാവവും മാറ്റിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. കുതിരപ്പുറത്തിരുന്ന് വ്യാളിയെ വധിച്ച് രാജകുമാരിയെ ഗീവര്‍ഗീസ് രക്ഷിച്ചു എന്ന ഐതിഹ്യമാണ് വിശുദ്ധ ഗീവര്‍ഗീസിനെ അപ്രകാരം അവതരിപ്പിക്കുന്നതിന് കാരണം. മരത്തില്‍ കെട്ടി അമ്പ് എയ്യപ്പെട്ടതിനാല്‍ വിശുദ്ധ സെബസ്ത്യാനോസിനെ അമ്പുകളോടെ രൂപപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു. വിശുദ്ധ ഫ്രാന്‍സീസ് അസീസി, വിശുദ്ധ അന്തോനീസ്, വിശുദ്ധ അമ്മ ത്രേസ്യ, വിശുദ്ധ കൊച്ചുത്രേസ്യ തുടങ്ങിയവരുടെയെല്ലാം രൂപങ്ങള്‍ അവരുടെ ജീവിതമായോ അവര്‍ക്കു ലഭിച്ച ദര്‍ശനങ്ങളുമായോ ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നവയാണ്.

ഓരോ പ്രദേശത്തിന്റെയും സംസ്‌കാരത്തിന്റെയും പശ്ചാത്തലത്തിലും വിശുദ്ധരുടെ രൂപങ്ങള്‍ വ്യത്യസ്തമായി വരാറുണ്ട്. ഉദാഹരണത്തിന്, കൊരട്ടിമുത്തിയും വല്ലാര്‍പാടത്തമ്മയും വേളാങ്കണ്ണിമാതാവും ഒരേ മാതാവ് തന്നെയാണ്. ഇതില്‍ ഏതു രൂപത്തിനാണ് കൂടുതല്‍ സിദ്ധി എന്നു ചോദിച്ചാല്‍, ഈ തിരുസ്വരൂപങ്ങളെ വണങ്ങാന്‍ അതാത് സ്ഥലങ്ങളിലെത്തിച്ചേരുന്ന വിശ്വാസിയുടെ വ്യക്തിപരമായ വിശ്വാസമാണ് അത് നിശ്ചയിക്കുന്നത് എന്ന് മാത്രമേ പറയാന്‍ സാധിക്കൂ. അതിനപ്പുറത്തേക്ക് കേവലമായ (absolute) മാനദണ്ഡം അതിനില്ല.

ഉറങ്ങുന്ന വിശുദ്ധ യൗസേപ്പിതാവിന്റെ രൂപത്തിന് പ്രത്യേക സിദ്ധിയൊന്നുമില്ല. കിടന്നുറങ്ങുന്ന വിശുദ്ധ യൗസേപ്പിതാവിന്റെ രൂപവും നമ്മെ ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുന്ന ഒരു പാഠം ഇവിടെ പ്രസക്തമാണ്. ജീവിതത്തിന്റെ ഏതു പ്രതിസന്ധി ഘട്ടങ്ങളിലും ദൈവഹിതമെന്തെന്ന് അറിയുക എന്നതാണ് ആദ്യം ചെയ്യേണ്ടത്. മാനുഷികമായ പരിഹാരങ്ങള്‍ക്കായി നോക്കാതെ ദൈവേഷ്ടമറിയുക എന്നത് പരമപ്രധാനമാണ്. ഈ സന്ദേശം വിശ്വാസിക്കു ലഭിച്ചാല്‍ കിടന്നുറങ്ങുന്ന വിശുദ്ധയൗസേപ്പിന്റെ രൂപം ഫലപ്രാപ്തിയുള്ളതാകും.

ചുരുക്കത്തില്‍, ഒരു രൂപത്തിനും ദൈവിക സിദ്ധിയില്ല. വിശുദ്ധരുടെ തിരുസ്വരൂപങ്ങള്‍ നമ്മെ ആത്യന്തികമായി ദൈവത്തിങ്കലേക്ക് അടുപ്പിക്കുന്നതാകണം. ഓരോ പ്രദേശത്തും നിലനില്‍ക്കുന്ന വിശുദ്ധരുടെ പ്രത്യേക വണക്കം വിശ്വാസ വളര്‍ച്ചയ്ക്കും ദൈവമഹത്വത്തിനും ഉതകുന്ന രീതിയില്‍ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കപ്പെടണം. അവയെ പാടെ നിരാകരിക്കുന്നതിലും വിശുദ്ധിയില്ല. അതേ സമയം, വിശുദ്ധ കുര്‍ബാന പരസ്യമായി എഴുന്നള്ളിച്ചുവച്ചിരിക്കുമ്പോഴും അല്ലാത്തപ്പോഴും ഈശോയുടെ പ്രത്യേക സാന്നിധ്യമായ ദിവ്യകാരുണ്യത്തിനു മുമ്പില്‍ ഒന്നു തലകുനിക്കുക പോലും ചെയ്യാതെ ഒരു കയ്യില്‍ അപേക്ഷയും നേര്‍ച്ച പൈസയും മറുകയ്യില്‍ മെഴുകുതിരിയുമായി വിശുദ്ധരുടെ രൂപക്കൂടുകളിലേക്ക് ഓടുന്ന വിശ്വാസിയുടെ ചിത്രം ഇക്കാര്യത്തില്‍ ഇനിയും ബോധവത്ക്കരണം ആവശ്യമാണ് എന്ന് നമ്മെ എല്ലാവരെയും ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുന്നു.

ചോദ്യം: ക്രൈസ്തവവിശ്വാസിയുടെ മൃതദേഹം ദഹിപ്പിക്കുന്നതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് സഭയുടെ നിലപാട് എന്താണ്? അത് സഭയുടെ വിശ്വാസവുമായി ചേര്‍ന്നുപോകുന്നതാണോ?

മരണാനന്തരജീവിതത്തില്‍ വിശ്വസിക്കാത്ത റോമാക്കാര്‍ തങ്ങളുടെ മരിച്ചവരെ ദഹിപ്പിച്ചിരുന്നു. എന്നാല്‍, മരണാനന്തരജീവിതത്തില്‍ വിശ്വാസമര്‍പ്പിച്ച ക്രിസ്ത്യാനികള്‍ തങ്ങളുടെ മരിച്ചവരെ സംസ്‌കരിക്കുകയാണ് ചെയ്തത്. ദഹിപ്പിക്കല്‍ തങ്ങളുടെ വിശ്വാസത്തിന് എതിരായി അവര്‍ കരുതിയിരുന്നു. 1917-ല്‍ രൂപപ്പെടുത്തിയ സഭാനിയമസംഹിതയില്‍ (1917 Code of Canon Law) മൃതദേഹം അതിവേഗം നീക്കംചെയേണ്ട സാഹചര്യങ്ങളില്‍മാത്രം (ഉദാ: പ്ലേഗ്, ദുരന്തങ്ങള്‍ തുടങ്ങിയവ) മൃതദേഹം ദഹിപ്പിക്കുന്നതിന് അനുമതി നല്കിയിരുന്നു. 1963- ല്‍ അന്നത്തെ വിശ്വാസ തിരുസംഘം പുറപ്പെടുവിച്ച ഒരു രേഖയിലൂടെയാണ് (Piam et Constantem) കത്തോലിക്കസഭയുടെ ഈ വിഷയത്തിലുളള നിലപാടില്‍ അയവുവരുന്നത്.

മൃതദേഹം സംസ്‌കരിക്കുന്നതാണ് ശരിയായ രീതിയെന്ന് അടിവരയിട്ടു പറയുന്ന ആ രേഖയില്‍ ദഹിപ്പിക്കല്‍ അതില്‍ത്തന്നെ ക്രൈസ്തവവിശ്വാസത്തിന് എതിരല്ല എന്ന കാഴ്ചപ്പാട് നല്കുകയുണ്ടായി. മരണശേഷം മൃതദേഹം ദഹിപ്പിക്കണമെന്ന് ആവശ്യപ്പെടുന്ന വ്യക്തി ക്രൈസ്തവവിശ്വാസസംഹിതയെയോ പുനരുത്ഥാനത്തിലുളള വിശ്വാസത്തെയോ എതിര്‍ക്കുന്നതിന് വേണ്ടിയായിരിക്കരുത് ഇപ്രകാരം ചെയ്യുന്നത് എന്നത് ഉറപ്പുവരുത്തേണ്ടിയിരുന്നു എന്നുമാത്രം.

1963-ലെ വത്തിക്കാന്‍രേഖയുടെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍വന്ന മൃതദേഹം ദഹിപ്പിക്കലുമായി ബന്ധപ്പെട്ട പുതിയ കാഴ്ചപ്പാട് 1983-ലും 1990-ലും തയ്യാറാക്കിയ കാനന്‍നിയമസംഹിതകളില്‍ പ്രതിഫലിച്ചു.

പൗരസ്ത്യസഭകളുടെ കാനന്‍നിയമത്തില്‍ ഇപ്രകാരം പറയുന്നു. ”തങ്ങളുടെ ശരീരം ദഹിപ്പിക്കണമെന്നു തീരുമാനമെടുത്തവര്‍ ക്രിസ്തീയ ജീവിതത്തിന് വിരുദ്ധമായ കാരണങ്ങളാലല്ല അങ്ങനെ ചെയ്തതെങ്കില്‍ അവര്‍ക്കു സഭാപരമായ മൃതസംസ്‌കാരം നല്‍കേണ്ടതാണ്. എങ്കിലും ദഹിപ്പിക്കുന്നതിനെക്കാള്‍ സംസ്‌കരിക്കുന്നതിനാണു സഭ കൂടുതല്‍ മുന്‍ഗണന കൊടുക്കേണ്ടതെന്നു മൃതസംസ്‌കാര ശുശ്രൂഷയില്‍ വ്യക്തമാക്കേണ്ടതും ഉതപ്പ് ഒഴിവാക്കേണ്ടതുമാണ്” (CCEO. c. 876 § 3). വിശ്വാസവിരുദ്ധമായ കാരണങ്ങളാലാണു മൃതദേഹം ദഹിപ്പിക്കുന്നതെങ്കില്‍ അനുവാദം നിഷേധിക്കണമെന്നു ലത്തീന്‍ കാനന്‍നിയവും അനുശാസിക്കുന്നു (CIC. c. 1176).

കാനന്‍നിയമങ്ങളില്‍ പ്രതിപാദിച്ച വ്യവസ്ഥകള്‍ പാലിച്ചുകൊണ്ട് വിശ്വാസികളുടെ മൃതദേഹങ്ങള്‍ ദഹിപ്പിക്കുന്നരീതി ക്രമേണ യൂറോപ്യന്‍രാജ്യങ്ങളിലും അമേരിക്കന്‍സംസ്ഥാനങ്ങളിലും സ്വീകാര്യത നേടുകയുണ്ടായി. വിവിധമെത്രാന്‍സമിതികള്‍ ഇതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട നിര്‍ദ്ദേശങ്ങള്‍ നല്‍കിയെങ്കിലും ഈ വിഷയത്തില്‍ വ്യക്തമായ പൊതുനിര്‍ദ്ദേശങ്ങള്‍ വത്തിക്കാന്‍ നല്‍കുന്നത് 2016-ലാണ്.

2016 ആഗസ്റ്റ് 15-ന് പുറത്തിറക്കിയ ഔദ്യോഗികരേഖയിലാണ് (Ad Resurgendum cum Cristo) മൃതദേഹം ദഹിപ്പിക്കുന്ന സാഹചര്യത്തെക്കുറിച്ചും ചിതാഭസ്മം എപ്രകാരമാണ് സൂക്ഷിക്കേണ്ടത് എന്നതിനെക്കുറിച്ചും വ്യക്തമായി പ്രതിപാദിക്കുന്നത്. സഭയിലെ രണ്ട് കാനന്‍നിയമസംഹിതകളുടെയും സാര്‍വത്രികസഭയുടെ മതബോധനഗ്രന്ഥത്തിന്റെയും ഈ വിഷയത്തില്‍ നല്‍കപ്പെട്ട 1963-ലെ വത്തിക്കാന്‍ രേഖയുടെയും അടിസ്ഥാനത്തിലാണ് പുതിയമാര്‍ഗനിര്‍ദേശങ്ങള്‍ നല്‍കിയിരിക്കുന്നത്.

വിശ്വാസതിരുസംഘം നല്കിയിരിക്കുന്ന രേഖയില്‍ മൃതസംസ്‌കാരമാണ് ശരീരത്തിന്റെ ഉയിര്‍പ്പിലുളള പ്രത്യാശയും വിശ്വാസവും പ്രകടിപ്പിക്കുന്നതിനുളള ഏറ്റവും അനുയോജ്യമായ മാര്‍ഗമെന്ന് വ്യക്തമാക്കുന്നുണ്ട്. ശരീരത്തിന്റെ ഉയിര്‍പ്പിലുളള വിശ്വാസമാണ് മൃതദേഹങ്ങള്‍ സിമിത്തേരിപോലുളള സ്ഥലങ്ങളില്‍ അടക്കം ചെയ്യുന്നതിന്റെയും അവിടെപോയി വിശ്വാസികള്‍ പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിന്റെ അടിസ്ഥാനം. മരിച്ചവരും ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവരും തമ്മിലുളള ബന്ധത്തിന്റെ ഏറ്റം ശക്തമായ പ്രകടനമാണ് മരിച്ചവരെ സംസ്‌കരിച്ച സ്ഥലങ്ങള്‍ സന്ദര്‍ശിച്ചുളള പ്രാര്‍ത്ഥനയെന്നും വത്തിക്കാന്‍രേഖ വ്യക്തമാക്കുന്നു.
അതേസമയം, മൃതദേഹം ദഹിപ്പിക്കുന്നതിന് ന്യായമായകാരണങ്ങള്‍ (ആരോഗ്യപാലനം, സാമ്പത്തികം, സാമൂഹികം) നിലനില്‍ക്കുമ്പോള്‍ ആ രീതി സ്വീകരിക്കുന്നതിനു സഭ അനുമതി നല്‍കുന്നു. മൃതദേഹം ദഹിപ്പിക്കുന്നതു മരിച്ചവ്യക്തിയുടെ ആത്മാവിനെ ബാധിക്കാത്തതിനാലും മരിച്ചവരില്‍നിന്ന് ഈ വ്യക്തിയെ ഉയിര്‍പ്പിക്കുന്നതില്‍ സര്‍വ്വശക്തനായ ദൈവത്തെ തടസ്സപ്പെടുത്താത്തിനാലും ഇക്കാര്യത്തില്‍ സൈദ്ധാന്തികമായ (doctrinal) തടസ്സം സഭയ്ക്കില്ല. മൃതദേഹം ദഹിപ്പിക്കുന്നത് അതിനാല്‍തന്നെ ആത്മാവിന്റെ അമര്‍ത്യതയെയോ, ശരീരത്തിന്റെ ഉയിര്‍പ്പിനെയോ നിഷേധിക്കുന്നില്ലായെന്നും ഈ രേഖ വ്യക്തമാക്കുന്നു. മണ്ണില്‍ അലിഞ്ഞുചേരുന്ന ശരീരത്തെ അന്തിമദിനത്തില്‍ ഉയിര്‍പ്പിക്കുന്ന ദൈവത്തിന്, ദഹിപ്പിച്ച് ചാരമായി മാറിയ ശരീരത്തെയും ഉയിര്‍പ്പിക്കുന്നതിന് സാധിക്കുമെന്നതില്‍ സംശയത്തിന് പ്രസക്തിയില്ല.

മൃതദേഹം ദഹിപ്പിക്കാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്ന വ്യക്തി മരിച്ചവരുടെ പുനരുത്ഥാനത്തില്‍ വിശ്വസിക്കുന്ന ആളായിരിക്കണം. സഭയുടെ പ്രബോധനങ്ങള്‍ക്ക് വിരുദ്ധമായതൊന്നും ഈ മാര്‍ഗം സ്വീകരിക്കുന്നതില്‍ ഉണ്ടാകരുത്. മൃതദേഹം ദഹിപ്പിക്കണം എന്ന് ആഗ്രഹിക്കുന്ന വ്യക്തി അപ്രകാരം ചെയ്യുന്നതു പുനരുത്ഥാനത്തിലുള്ള വിശ്വാസത്തെ നിഷേധിക്കാന്‍ ആയിരിക്കരുത്. തന്റെ ശരീരം ചാരമായി ഒന്നുമില്ലായ്മയിലേക്കു പോകുന്നതുപോലെ തന്റെ ജീവിതവും അവസാനിച്ചു എന്ന സന്ദേശമായിരിക്കരുതു ദഹിപ്പിക്കല്‍ നടത്തുന്നതിലൂടെ മറ്റുള്ളവര്‍ക്കു നല്‍കുന്നത്. അങ്ങനെയുള്ളവര്‍ക്കു സഭാപരമായ സംസ്‌കാരം നല്‍കാന്‍ പാടില്ല. ഉതപ്പ് ഒഴിവാക്കണം എന്ന് നിയമം നിര്‍ദ്ദേശിക്കുന്നത് ഇക്കാര്യത്തിലാണ്.

മൃതസംസ്‌കാരശുശ്രൂഷകള്‍ക്കുശേഷമാണ് മൃതദേഹം ദഹിപ്പിക്കാനായി കൊണ്ടുപോകേണ്ടത് എന്നാണ് വത്തിക്കാന്‍രേഖ നല്‍കുന്ന നിര്‍ദ്ദേശം. ഭാരതത്തിലെ കത്തോലിക്കാസഭയില്‍ മൃതദേഹം ദഹിപ്പിക്കുന്നതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കര്‍മ്മരീതികള്‍ പ്രത്യേകമായി ഇതുവരെ രൂപപ്പെട്ടിട്ടില്ല. സാധാരണയായി മൃതസംസ്‌കാരകര്‍മ്മങ്ങള്‍ നടത്തിയശേഷമാണ് ദഹിപ്പിക്കാന്‍ കൊണ്ടുപോകേണ്ടത്. എന്നാല്‍, ചിലഘട്ടങ്ങളില്‍ ആവശ്യമായ അനുവാദത്തോടെ ആദ്യം മൃതദേഹം ദഹിപ്പിക്കുകയും പിന്നീട് ചിതാഭസ്മം വച്ചുകൊണ്ട് മൃതസംസ്‌കാരകര്‍മ്മങ്ങള്‍ നടത്തുകയുംചെയ്യുന്ന പതിവ് പാശ്ചാത്യസഭയില്‍ നിലവിലുണ്ട്.

ചിതാഭസ്മം സൂക്ഷിക്കുന്ന വിധം

വത്തിക്കാന്‍ രേഖ ചിതാഭസ്മം സൂക്ഷിക്കേണ്ടവിധത്തെക്കുറിച്ച് വ്യക്തമായി പറയുന്നുണ്ട്:
*സഭാധികാരികളുടെ തീരുമാനപ്രകാരം ചിതാഭസ്മം സൂക്ഷിക്കേണ്ടത് സെമിത്തേരിയിലോ അല്ലെങ്കില്‍ അതിനായി സഭാധികാരികളുടെ തീരുമാനപ്രകാരം പ്രത്യേകം മാറ്റിവച്ചിരിക്കുന്ന സ്ഥലങ്ങളിലോ മാത്രമായിരിക്കണം. ഇപ്രകാരം ചെയ്യുന്നതുവഴി മരിച്ചവര്‍ക്കുവേണ്ടി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്നതിന് വിശ്വാസികള്‍ക്ക് അവസരമുണ്ടാകുന്നതിനും മരണമടഞ്ഞവര്‍ വിസ്മരിക്കപ്പെടാതിരിക്കുന്നതിനും കാരണമാകുന്നു. അതുപോലെ അടിസ്ഥാനമില്ലാത്ത അന്ധവിശ്വാസങ്ങളെ തടയാനും ഇത് സഹായിക്കുന്നു.

*ഒരു വ്യക്തിയുടെ ചിതാഭസ്മം വീടുകളില്‍ സൂക്ഷിക്കാന്‍ അനുവാദമില്ല. ഏതെങ്കിലും സാഹചര്യത്തില്‍ ഇളവ് ആവശ്യമാണെങ്കില്‍ അക്കാര്യത്തില്‍ തീരുമാനമെടുക്കേണ്ടത് പ്രാദേശിക മെത്രാന്‍സമിതികളോ, പൗരസ്ത്യസഭകളിലെ മെത്രാന്‍ സിനഡോ ആയിരിക്കും.

*മൃതദേഹത്തിന് നല്‍കുന്ന ആദരവും പരിഗണനയും ചിതാഭസ്മത്തിനും നല്‍കണം. അതിനാല്‍ ചിതാഭസ്മം കുടുംബത്തിലെ അംഗങ്ങള്‍ വീതിച്ചെടുക്കാന്‍ ഒരിക്കലും പാടില്ല.

*മരിച്ചവരുടെ പുനരുത്ഥാനവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കത്തോലിക്കാസഭയുടെ വിശ്വാസത്തിനെതിരു നില്‍ക്കുന്ന തത്വശാസ്ത്രങ്ങളുടെ ആചാരമനുസരിച്ച്, ചിതാഭസ്മം അന്തരീക്ഷത്തിലോ മലമുകളിലോ വിതറുന്നതോ നദിയിലോ കടലിലോ ഒഴുക്കുന്നതോ അനുവദനീയമല്ല. അതുപോലെതന്നെ, ആഭരണങ്ങളിലോ മറ്റുവസ്തുക്കളിലോ ചിതാഭസ്മത്തിന്റെ അംശങ്ങള്‍ ഉപയോഗിക്കുന്നതും നിരോധിച്ചിരിക്കുന്നു.

*പൊതുവില്‍ ക്രൈസ്തവവിശ്വാസത്തെയും ശരീരങ്ങളുടെ ഉയിര്‍പ്പിലുള്ള വിശ്വാസത്തെ പ്രത്യേകമായും തള്ളിപ്പറയുന്നവരുടെ മൃതദേഹം ദഹിപ്പിക്കുന്നസാഹചര്യത്തില്‍ സഭാപരമായ സംസ്‌കാരശുശ്രൂഷകള്‍ നടത്താന്‍ പാടില്ല എന്ന് വത്തിക്കാന്‍രേഖ വ്യക്തമാക്കുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന്, ‘ഞാന്‍ മരിച്ചാല്‍ എന്റെ ചിതാ ഭസ്മം വീട്ടുവളപ്പിലെ മരങ്ങള്‍ക്ക് വളമായിടണം’ എന്ന് പരസ്യമായി പ്രഖ്യാപിക്കുന്ന ഒരുവ്യക്തിക്ക് സഭാപരമായ സംസ്‌കാരം നിഷേധിക്കണമെന്നര്‍ത്ഥം.

ക്രിസ്തുവിനോടുകൂടെ മാമ്മോദീസ സ്വീകരിച്ചവര്‍ അവിടുത്തെ മരണത്തിലും ഉയിര്‍പ്പിലും പങ്കുകാരാകുന്നു എന്നത് സഭയുടെ അടിസ്ഥാനവിശ്വാസപ്രമാണമാണ്. മരിച്ചവരെ സംസ്‌കരിക്കുന്ന രീതിയാണ് സഭ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നതെങ്കിലും ന്യായീകരിക്കാവുന്ന കാരണങ്ങളാല്‍ മൃതദേഹം ദഹിപ്പിക്കുന്നതിനെ സഭ അംഗീകരിക്കുന്നു. മൃതദേഹം സംസ്‌കരിച്ചാലും ദഹിപ്പിച്ചാലും അത് മരണമടഞ്ഞ വ്യക്തിയുടെ ആത്മരക്ഷയെ ബാധിക്കുന്നതല്ല എന്ന് സഭ വ്യക്തമായി പഠിപ്പിക്കുന്നു. അതിനാല്‍ ക്രിസ്തുവിലുള്ള വിശ്വാസത്തിലും പുനരുത്ഥാനത്തിലുള്ള പ്രത്യാശയിലും ജീവിക്കുന്ന ഒരുവ്യക്തിയെ സംബന്ധിച്ച് വിശ്വാസജീവിതത്തിന്റെ അനിവാര്യമായ തുടര്‍ച്ചയാണ് മരണവും നിത്യജീവനും. അതിനാല്‍, സഭാധികാരികളിലൂടെ നല്‍കപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന നിര്‍ദ്ദേശങ്ങള്‍ പാലിച്ചുകൊണ്ട് മൃതദേഹങ്ങള്‍ ദഹിപ്പിക്കുന്നതും ചിതാഭസ്മം സൂക്ഷിക്കുന്നതും വിശ്വാസ ജീവിതത്തില്‍നിന്നോ, സഭയുടെ പ്രബോധനത്തില്‍നിന്നോ ഉളള വ്യതിയാനമായി കാണേണ്ടതില്ല.

ചോദ്യം: സഭയിലെ ഏതാണ്ട് എല്ലാ രംഗങ്ങളിലും സ്ത്രീകള്‍ക്ക് നല്ല രീതിയില്‍ പ്രാതിനിധ്യം നല്‍കുന്നുണ്ട്. എന്നാല്‍ ഒത്തുകല്യാണത്തിനും വിവാഹത്തിനും സാക്ഷികളായി സ്ത്രീകളെ കാണാറില്ല. ഇത് നിയമം മൂലം വിലക്കപ്പെട്ടതാണോ?

നമ്മുടെ സാധാരണ ജീവിതവുമായി വളരെ അടുത്തുനില്‍ക്കുന്ന ഒരു യാഥാര്‍ത്ഥ്യത്തെക്കുറിച്ചാണ് ചോദ്യകര്‍ത്താവ് സംശയമുന്നയിച്ചിരിക്കുന്നത്. സഭ എന്നത് വിശ്വാസികളുടെ കൂട്ടായ്മയാണ്. സഭാ നിയമങ്ങളില്‍ ക്രൈസ്തവ വിശ്വാസികളെ നിര്‍വചിച്ചിരിക്കുന്നത് എപ്രകാരമെന്ന് മനസിലാക്കുന്നത് ഈ ചോദ്യത്തിനുള്ള ഉത്തരത്തിലേയ്ക്കുള്ള പ്രവേശനകവാടമാണ്.

‘മാമ്മോദീസയിലൂടെ ക്രിസ്തുവില്‍ ചേര്‍ക്കപ്പെട്ട് ദൈവജനമായി സ്ഥാപിക്കപ്പെട്ടവരാണ് ക്രൈസ്തവ വിശ്വസികള്‍. ഇക്കാരണത്താല്‍ ക്രിസ്തുവിന്റെ പുരോഹിത, പ്രവാചക, രാജകീയ ധര്‍മ്മത്തില്‍ തങ്ങളുടെതായ രീതിയില്‍ ഭാഗഭാക്കുകളായിക്കൊണ്ട് ലോകത്തില്‍ പൂര്‍ത്തിയാക്കുവാനായി ദൈവം സഭയെ ഭരമേല്‍പ്പിച്ചിരിക്കുന്ന ദൗത്യം തങ്ങളുടെ ജീവിതാവസ്ഥയ്ക്കനുസരിച്ച് നിര്‍വഹിക്കുവാന്‍ വിളിക്കപ്പെട്ടവരാണ് അവര്‍’ (CCEO c. 7, CIC c. 204). ക്രൈസ്തവ വിശ്വാസികളെ സ്ത്രീയെന്നോ പുരുഷനെന്നോ തരംതിരിക്കാതെ നല്‍കിയിരിക്കുന്ന ഈ വിശദീകരണം സഭയില്‍ പുരുഷനും സ്ത്രീയും തമ്മില്‍ നിലനില്‍ക്കുന്ന അടിസ്ഥാനപരമായ തുല്ല്യതയുടെ പ്രകടനമാണ്. ക്രിസ്തുവിന്റെ രാജകീയ പൗരോഹിത്യത്തില്‍ പങ്കുപറ്റുന്ന സ്ത്രീയും പുരുഷനും ഒരേപോലെ ദൈവകല്‍പ്പിതമായ ദൗത്യം നിറവേറ്റാന്‍ വിളിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഓരോരുത്തരും തങ്ങളുടെ ജീവിതാവസ്ഥയ്ക്കനുസരിച്ച് വ്യത്യസ്തങ്ങളായ ഉത്തരവാദിത്തങ്ങള്‍ സഭയില്‍ നിര്‍വഹിക്കുന്നു എന്നുമാത്രം. ഉത്തരവാദിത്തങ്ങളുടെ വൈവിധ്യം അസമത്വമായി കാണുന്നിടത്താണ് കാഴ്ചപ്പാടുകള്‍ വ്യതിചലിക്കുന്നത്.

ചോദ്യത്തിലേയ്ക്കു വരാം. നമ്മുടെ ഇടവകകളില്‍ നടക്കുന്ന വിവാഹ മനസമ്മതവേളകളില്‍ പുരുഷന്മാരാണ് എപ്പോഴും സാക്ഷികളായി നില്‍ക്കുന്നത്. സഭാ നിയമത്തില്‍, 2 സാക്ഷികള്‍ വിവാഹം പരികര്‍മ്മം ചെയ്യുന്ന സ്ഥലത്ത് ഉണ്ടായിരിക്കണമെന്നേ സഭാനിയമം പറയുന്നുള്ളു (CCEO c. 828 §1, CIC c. 1108 §1). സാക്ഷികള്‍ ആരായിരിക്കണമെന്നോ അവര്‍ക്കുണ്ടായിരിക്കേണ്ട യാഗ്യതകള്‍ എന്തായിരിക്കണമെന്നോ സഭാ നിയമം പറയുന്നില്ല. മാമ്മോദീസയുടെ അവസരത്തില്‍ തലതൊടുന്നവര്‍ക്ക് കുഞ്ഞിന്റെ വിശ്വസജീവിതവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഉത്തരാദിത്തങ്ങള്‍ ഉള്ളതുപോലെ യാതൊരു കടമയും വിവാഹത്തിന്റെ സാക്ഷികള്‍ക്ക് ഇല്ല. സഭാനിയമത്തില്‍ നിന്നു വ്യക്തമാകുന്ന കാര്യം ഇതുമാത്രമാണ്: ഒന്നാമതായി, സാക്ഷികള്‍ വിവാഹം നടക്കുമ്പോള്‍ ദേവാലയത്തില്‍ സന്നിഹിതരായിരിക്കണം. രണ്ടാമതായി, അവരുടെ സാന്നിധ്യത്തില്‍ അവിടെ നടക്കുന്ന കാര്യങ്ങള്‍ മനസിലാക്കാന്‍ കഴിവുള്ളവരായിരിക്കണം. ഇതില്‍ കൂടുതലൊന്നും നിയമം നേരിട്ടു പറയുന്നില്ല.

എന്നാല്‍, സഭാനിയമത്തിന്റെ അന്തഃസത്ത കണക്കിലെടുക്കുമ്പോള്‍ സാക്ഷികള്‍ക്കുണ്ടായിരിക്കേണ്ട യോഗ്യതകള്‍ ന്യായമായും അനുമാനിക്കാവുന്ന ചില കാര്യങ്ങള്‍ക്കൂടി കണക്കിലെടുത്തായിരിക്കണം നിശ്ചയിക്കുന്നത്. സഭയുടെ പൊതു
വായ വ്യവഹാരക്രമത്തില്‍ (processes) സാക്ഷികളായി വരുന്നവരെക്കുറിച്ചുള്ള ഉപാധികളില്‍ ചിലത് ഇവിടെ പ്രസക്തമാകുന്നു. 14 വയസില്‍ താഴെയുള്ള പ്രായപൂര്‍ത്തിയാകാത്തവര്‍ക്കും, (സിവില്‍ നിയമത്തില്‍ പ്രായപൂര്‍ത്തി 18 വയസിലാണ്, സഭാ നിയമത്തില്‍ 14 വയസിന് പ്രസക്തിയുണ്ട്) ബുദ്ധിമാന്ദ്യമുള്ളവര്‍ക്കും സാക്ഷ്യം നല്‍കാന്‍ സാധിക്കില്ല (CCEO c. 1231 §1, CIC c. 1550). ഈ 2 കാര്യങ്ങള്‍ വിവാഹത്തിന് സാക്ഷികളാകുന്നവര്‍ക്കും, അതിന്റെ സ്വഭാവത്താല്‍ത്തന്നെ, ബാധകമാണ് എന്ന് വ്യക്തമാണ്. തങ്ങള്‍ സാക്ഷികളാകുന്ന വിവാഹത്തെ സംബന്ധിച്ച് പിന്നീട് കോടതികളില്‍ സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുവാന്‍ ഇവര്‍ ബാദ്ധ്യസ്ഥരാണ് എന്നതും ഇവിടെ ഓര്‍മ്മിക്കേണ്ടതുണ്ട്. നിയമത്തിന്റെ കൃത്യമായ വ്യാഖ്യാനത്തില്‍ നിന്ന് സഭാ ജീവിതത്തിന്റെ പ്രായോഗികതയുടെ തലത്തിലേയ്ക്ക് വരുമ്പോള്‍, സാക്ഷികള്‍ കൂദാശകളെപ്പറ്റി അറിവുള്ളവരും സഭാശുശ്രൂഷകളോട് അടുപ്പമുള്ളവരുമായിരിക്കുന്നതാണ് ഉചിതമെന്നും ഇവിടെ കൂട്ടിച്ചേര്‍ക്കുവാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നു.

മേല്‍പ്പറഞ്ഞതില്‍ നിന്ന് ഒരു കാര്യം വ്യക്തമാണ്. സാക്ഷികള്‍ സ്ത്രീയോ പുരുഷനോ എന്ന് സഭാനിയമം പറയുന്നില്ല. നിയമത്തിന്റെ വ്യാഖ്യാനത്തിലും ഇത്തരമൊരു വേര്‍തിരിവ് കാണുന്നില്ല. ക്രൈസ്തവ വിശ്വാസികള്‍ എന്ന പൊതുമേല്‍വിലാസത്തില്‍ വരുന്ന ആര്‍ക്കും നിര്‍വഹിക്കാവുന്ന ദൗത്യമാണ് സാക്ഷികളുടെത്. അതിനാല്‍ സ്ത്രീകള്‍ക്കും വിവാഹമെന്ന കൂദാശ പരികര്‍മ്മം ചെയ്യുമ്പോള്‍ നിയമം അനുശാസിക്കുന്ന വിധത്തില്‍ സാക്ഷികളായി പങ്കെടുക്കാം എന്ന് വ്യക്തമാണ്. സഭാനിയമം ഇക്കാര്യത്തില്‍ യാതൊരു നിരോധനവും നല്‍കിയിട്ടില്ല.

നിയമം ഇതായിരിക്കേ, വിദ്യാഭ്യാസ രംഗത്തും സാസ്‌കാരിക മേഖലകളിലും, സഭാജീവിതത്തിലും ആണ്‍പെണ്‍ വ്യത്യാസമില്ലാതെ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളില്‍ ഏര്‍പ്പെടുമ്പോഴും, പ്രായോഗിക മേഖലകളില്‍ എന്തുകൊണ്ട് സ്ത്രീകള്‍ അവഗണിക്കപ്പെടുന്നു എന്നത് ചിന്തിക്കേണ്ടതാണ്. നമ്മുടെ പാരമ്പര്യങ്ങളും ആചാരങ്ങളും ഇക്കാര്യത്തില്‍ നിര്‍ണ്ണായകമായ സ്വാധീനം ചെലുത്തിയിട്ടുണ്ട്. നമ്മുടെ സാമൂഹ്യവ്യവസ്ഥിതിയില്‍ നിയമങ്ങള്‍ക്കുമപ്പുറമുള്ള പുരുഷമേധാവിത്തം സ്വാഭാവികമായും സഭാജീവിതത്തിലും ദൃശ്യമാണ്. അത് കാലഘട്ടത്തിലുടെ രൂപപ്പെട്ട ഒരു ശൈലിയാണ്. സമൂഹത്തിലും സഭയിലും ഓരോരുത്തരുടെയും ജീവിതാവസ്ഥയ്ക്കനുസൃതമായി നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ട ഉത്തരവാദിത്തങ്ങള്‍ കണക്കിലെടുക്കുമ്പോഴും സ്ത്രീപുരുഷ സമത്വത്തിലെത്താന്‍ ഇനിയും വഴിയേറെ യാത്ര ചെയ്യണം. ഇക്കാര്യത്തില്‍, പ്രത്യയശാസ്ത്രങ്ങളുടെയും ‘ഇസ’ങ്ങളുടെയും മുഖം മൂടിയില്ലാതെ സഭാഗാത്രത്തെ പടുത്തുയര്‍ത്താന്‍ സ്ത്രീകളും പുരുഷന്മാരും ഒരുപോലെ സഹകരിച്ച് പ്രവര്‍ത്തിക്കണം.

മനസമ്മതം ഒരു കൂദാശയല്ല. സഭാനിയമപരമായ ഒരു ബാധ്യതയും ഉത്തരവാദിത്തവും വിവാഹവാഗ്ദാനം നടത്തിയതുകൊണ്ട് രൂപപ്പെടുന്നുമില്ല. വിവാഹത്തിന് സാക്ഷികളായി പങ്കെടുക്കാവുന്ന സ്ത്രീകള്‍ക്ക് വിവാഹവാഗ്ദാനത്തിനും സാക്ഷികളാകാം. ക്രൈസ്തവ വിശ്വാസികള്‍ക്ക് മാമ്മോദീസയിലുടെ ലഭിച്ച തുല്ല്യതയുടെ മാനങ്ങള്‍ അനുദിന ജീവിതത്തില്‍ ഇനിയും കണ്ടെത്തേണ്ടതുണ്ട് എന്നത് ഈ ചോദ്യത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തില്‍ ഉയരുന്ന വസ്തുതയാണ്. എഴുതപ്പെട്ട നിയമങ്ങള്‍ നല്‍കുന്ന സാധ്യതകളും അവസരങ്ങളും പലപ്പോഴും നിഷേധിക്കപ്പെടുന്നത് വര്‍ഷങ്ങളായി രൂപപ്പെട്ട മനോഭാവത്തിന്റെ മറവിലാണ്. മാറ്റം വരേണ്ടതും ഈ മനോഭാവത്തിനുതന്നെ.

ഒരു ദൈവദാസനെ വിശുദ്ധരുടെ ഗണത്തിലേയ്ക്ക് ഉയര്‍ത്തുന്നതിന് ദീര്‍ഘവും സങ്കീര്‍ണ്ണവുമായ നടപടി ക്രമങ്ങളാണ് ഇന്ന് സഭയിലുള്ളത്. സഭയുടെ കാനന്‍നിയമം ഈ വിഷയത്തില്‍ പ്രത്യേകമായ നിര്‍ദ്ദേശങ്ങള്‍ നല്‍കാതെ പരിശുദ്ധ സിംഹാസനത്തിന്റെ പ്രത്യേക നിയമങ്ങളാണ് ഇക്കാര്യത്തില്‍ പാലിക്കേണ്ടത് എന്നുമാത്രം പറഞ്ഞുവയ്ക്കുന്നു (CCEO c. 1057, CIC c. 1403). വിശുദ്ധരുടെ നാമകരണവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടു നില്‍ക്കുന്ന രണ്ട് വത്തിക്കാന്‍ രേഖകളാണ് 1983 ല്‍ ജോണ്‍ പോള്‍ രണ്ടാമന്‍ മാര്‍പ്പാപ്പ പുറപ്പെടുവിച്ച അപ്പസ്‌തോലിക പ്രബോധനവും (Divinus Perfec-tions Magister) വിശുദ്ധരുടെ നാമകരണത്തിനായുള്ള വത്തിക്കാന്‍ തിരുസംഘം 2007 ല്‍ നല്‍കിയിരിക്കുന്ന നിര്‍ദ്ദേശങ്ങളും (Sanctorum Mater). ഈ രണ്ടു രേഖകളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണ് നാമകരണ പ്രക്രിയകള്‍ സഭയില്‍ ചിട്ടപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നത്.

സഭയുടെ ആരംഭകാലഘട്ടത്തില്‍ വിശുദ്ധരെന്ന് കരുതിയിരുന്നവരുടെ മരണശേഷം അവരുടെ കല്ലറകള്‍ പ്രത്യേകം സൂക്ഷിച്ചിരുന്നു. വിശുദ്ധ പത്രോസിന്റെ കബറിടം ഉദാഹരണമാണ്. AD 313ല്‍ സഭയ്ക്ക് സ്വാതന്ത്ര്യം ലഭിച്ചതിനുശേഷം ഈ കബറിടങ്ങളുടെ മുകളില്‍ ദൈവാലയങ്ങള്‍ പണിയുന്ന രീതി നിലവില്‍ വന്നു. ഒരു വ്യക്തിയെ വിശുദ്ധനാക്കുന്നതിന് പ്രത്യേക നടപടിക്രമം നിലവിലില്ലാതിരുന്നതിനാല്‍ ആശയക്കുഴപ്പം ഇക്കാര്യത്തില്‍ നിലനിന്നിരുന്നു. 1234 ല്‍ ഗ്രിഗറി ഒന്‍പതാമന്‍ മാര്‍പ്പാപ്പയാണ് നാമകരണ നടപടികള്‍ ആദ്യമായി രൂപപ്പെടുത്തിയതും നടപ്പില്‍ വരുത്തിയതും. പിന്നീടുള്ള മാര്‍പ്പാപ്പമാര്‍ വിവിധ കാലഘട്ടങ്ങളില്‍ വരുത്തിയ പരിഷ്‌കരണങ്ങളിലൂടെയാണ് ഇപ്പോള്‍ നിലവിലുള്ള നിയമത്തിലെത്തുന്നത്.

പ്രാരംഭ നടപടികള്‍- രൂപതാതലം: സാധാരണഗതിയില്‍, ഒരു വ്യക്തി സംസ്‌കരിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന രൂപതയിലെ മെത്രാനാണ് നടപടികള്‍ ആരംഭിക്കേണ്ടത്. അതിന് മരണമടഞ്ഞ വ്യക്തിയുടെ വിശുദ്ധിയെക്കുറിച്ച് സാധാരണ വിശ്വാസികളുടെയിടയില്‍ സ്വാഭാവികമായി ഉണ്ടാകുന്ന അവബോധവും പൊതുജന സ്വീകാര്യതയും (Fame of Sanctity) ആവശ്യമാണ്. വിശുദ്ധ അല്‍ഫോന്‍സാമ്മയുടെ ജീവിതവിശുദ്ധി ആദ്യം മനസ്സിലാക്കുന്നതും പ്രചരിപ്പിക്കുന്നതും സ്‌കൂള്‍ കുട്ടികള്‍ ആയിരുന്നല്ലോ. ഇപ്പോള്‍ ഫാ. ബനഡിക്ട് ഓണംകുളത്തിന്റെ കബറിടത്തിങ്കല്‍ വന്ന് പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്ന ജനസമൂഹം ഇതിന് മറ്റൊരുദാഹരണം. ഒരു വ്യക്തിയുടെ മരണശേഷം അഞ്ചു വര്‍ഷത്തിന് ശേഷമാണ് നടപടികള്‍ ആരംഭിക്കേണ്ടത്. ഇക്കാര്യത്തില്‍ പ്രത്യേക ഇളവ് ലഭിച്ചവരാണ് വിശുദ്ധ മദര്‍ തെരേസയും വിശുദ്ധ ജോണ്‍ പോള്‍ രണ്ടാമന്‍ മാര്‍പ്പാപ്പയും. രൂപതാ നടപടികള്‍ ആരംഭിക്കുന്നതിന് മുമ്പ് രൂപതാമെത്രാന്‍ നാമകരണത്തിനായുള്ള വത്തിക്കാന്‍ തിരുസംഘത്തിന്റെ മുന്‍കൂര്‍ അനുവാദം വാങ്ങേണ്ടതാണ്. പൗരസ്ത്യ സഭകളില്‍ മെത്രാന്‍ സിനഡിന്റെ അംഗീകാരവും ആവശ്യമാണ്.

രൂപതാതലത്തില്‍ നാമകരണ നടപടികള്‍ക്കായി മെത്രാന്‍ വിവിധ കോടതികള്‍ സ്ഥാപിക്കുന്നു. നടപടികള്‍ ആരംഭിച്ചു കഴിഞ്ഞാല്‍ ബന്ധപ്പെട്ട വ്യക്തി ദൈവദാസന്‍/ ദൈവദാസി എന്ന് വിളിക്കപ്പെടും. ദൈവദാസന്റെ വിശുദ്ധിയെ അനുകൂലിക്കുന്നവരുടെയും എതിര്‍ക്കുന്നവരുടെയും മൊഴികള്‍ രേഖപ്പെടുത്തും. ദൈവദാസന്‍ എഴുതിയിട്ടുള്ള എല്ലാ കാര്യങ്ങളും പരിശോധിച്ച് സഭാവിരുദ്ധ നിലപാടുകള്‍ ഇല്ലായെന്ന് ഉറപ്പുവരുത്തും. ഇപ്രകാരം ലഭിക്കുന്ന എല്ലാ രേഖകളും ശേഖരിച്ച് (Transumptum) രൂപതയിലെ നടപടികളുടെ സമാപനത്തില്‍ രൂപതാമെത്രാന്‍ നാമകരണത്തിനായുള്ള തിരുസംഘത്തിന് കൈമാറും. പൗരസ്ത്യസഭയില്‍ മെത്രാന്‍ സിനഡിന്റെ അംഗീകാരത്തോടെയാണ് വത്തിക്കാനില്‍ ഇവ സമര്‍പ്പിക്കുന്നത്.

വത്തിക്കാന്‍ തിരുസംഘത്തില്‍: രൂപത നടപടികള്‍ വത്തിക്കാന്‍ തിരുസംഘം അംഗീകരിച്ച് ദൈവദാസന്റെ നാമകരണ പ്രക്രിയ അംഗീകരിക്കുന്നതോടെ പ്രധാന നടപടികള്‍ ആരംഭിക്കുന്നു. നാമകരണ നടപടികള്‍ ത്വരിതപ്പെടുത്തുന്നതിന് ഒരു വൈദികനെ (Postulator) റോമില്‍ നിയമിക്കുന്നു. രൂപതയില്‍ നടന്ന നടപടികള്‍ക്ക് നേതൃത്വം കൊടുത്ത വൈദികന്റെ (Vice Postulator) സഹായത്തോടെ ദൈവദാസന്‍ ക്രിസ്തീയ പുണ്യങ്ങള്‍ വീരോചിതമായും മാതൃകപരമായും ജീവിച്ചിരുന്നു എന്നത് സ്ഥാപിക്കാന്‍ കൂടുതല്‍ അന്വേഷണങ്ങള്‍ നടത്തുന്നു. ദൈവദാസന്‍ രക്തസാക്ഷിയാണെങ്കില്‍ ആ വ്യക്തി മരിച്ചത് വിശ്വാസം മുറുകെപ്പിടിക്കുന്നതിനുവേണ്ടിയാണെന്നും, ക്രിസ്തുവിനോടും സഭയോടുമുള്ള സ്‌നേഹമാണ് അതിന് ആ വ്യക്തിയെ പ്രേരിപ്പിച്ചതെന്നും ഉറപ്പുവരുത്തേണ്ടതുണ്ട്. ഈ അന്വേഷണത്തിലുടനീളം, സംശയങ്ങളും ആക്ഷേപങ്ങളും ആരോപണങ്ങളും ഉയര്‍ത്തുന്ന ദൗത്യം വിശ്വാസ സംരക്ഷകന്‍ (Devil’s Advocate) എന്ന് അറിയപ്പെടുന്ന വ്യക്തിയുടെതാണ്. ഈ ഘട്ടത്തിന്റെ അവസാനത്തില്‍ പോസ്റ്റുലേറ്റര്‍ ദൈവദാസന്റെ ജീവചരിത്രവും മറ്റ് വിവരണങ്ങളും (Positio) തയ്യറാക്കുന്നു.

ദൈവദാസന്റെ ജീവചരിത്രവും മറ്റ് വിവരണങ്ങളും വത്തിക്കാന്‍ തിരുസംഘം 2 തലങ്ങളില്‍ പഠനവിഷയമാക്കുന്നു. ആദ്യം ദൈവശാസ്ത്രജ്ഞന്മാരും പിന്നീട് മെത്രാന്മാരുടെയും കര്‍ദ്ദിനാള്‍മാരുടെയും സംഘവും ഇത് പഠിക്കുകയും തുടര്‍ന്ന് അനുകൂലമായി വോട്ടു ചെയ്യുകയും ചെയ്താല്‍ ദൈവദാസന്റെ വീരോചിത ജീവിതമാതൃക അംഗീകരിക്കുന്നതിന് മാര്‍പ്പാപ്പയുടെ മുമ്പില്‍ അന്വേഷണ റിപ്പോര്‍ട്ടും അഭിപ്രായങ്ങളും സമര്‍പ്പിക്കാവുന്നതാണ്. ഇവയെ അംഗീകരിക്കുന്ന മാര്‍പ്പാപ്പ ദൈവദാസനെ വന്ദ്യന്‍ (Venerable) ആയി പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു.

വന്ദ്യനില്‍ നിന്ന് വാഴ്ത്തപ്പെട്ടവനിലേയ്ക്ക്: അടുത്ത ഘട്ടമാണ് വന്ദ്യനായി പ്രഖ്യാപിക്കപ്പെട്ട വ്യക്തിയെ വാഴ്ത്തപ്പെട്ടവരുടെ (Blessed) ഗണത്തിലേയ്ക്ക് ഉയര്‍ത്തുന്നത്. വന്ദ്യന്‍ ആയ വ്യക്തിയുടെ മദ്ധ്യസ്ഥതയില്‍ ദൈവം ഒരു അത്ഭുതം പ്രവര്‍ത്തിക്കുകയും അത് നാമകരണത്തിനുള്ള തിരുസംഘം വിദഗ്ദാഭിപ്രായത്തിനുശേഷം അംഗീകരിക്കുകയും ചെയ്‌തെങ്കിലേ വാഴ്ത്തപ്പെട്ടവനായി പ്രഖ്യാപിക്കുകയുള്ളൂ. എന്നാല്‍ വന്ദ്യനായി പ്രഖ്യാപിക്കപ്പെട്ട ഒരു രക്തസാക്ഷിയെ വാഴ്ത്തപ്പെട്ടവരുടെ ഗണത്തിലേക്ക് ഉയര്‍ത്താന്‍ അത്ഭുതത്തിന്റെ ആവശ്യം ഇല്ല; രക്തസാക്ഷിത്വം മതിയാവുന്നതാണ്. വി. റാണി മരിയ രക്തസാക്ഷിണി ഇപ്രകാരം വാഴ്ത്തപ്പെട്ടവരുടെ ഗണത്തിലേയ്ക്ക് ഉയര്‍ത്തപ്പെട്ടതാണ്. സാധാരണ ഗതിയില്‍ വാഴ്ത്തപ്പെട്ടവരുടെ പദവിയിലേക്ക് ഉയര്‍ത്തപ്പെടുന്ന പ്രഖ്യാപനം നടക്കുന്നത് പ്രാദേശിക സഭയിലായിരിക്കും. വാഴ്ത്തപ്പെട്ടവനായി പ്രഖ്യാപിക്കപ്പെട്ട വ്യക്തി അദ്ദേഹത്തിന്റെ ജീവിതവും മരണവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട പ്രദേശങ്ങളിലാണ് മാത്രമാണ് വണങ്ങപ്പെടേണ്ടത്. ആഗോളസഭയില്‍ വണക്കത്തിനായി നല്‍കപ്പെടുന്നത് വിശുദ്ധ പദവയില്‍ എത്തുമ്പോള്‍ മാത്രമാണ്.

വിശുദ്ധ പദവിയിലേക്ക്: വാഴ്ത്തപ്പെട്ട ഒരു വ്യക്തിയെ വിശുദ്ധപദവിയിലേയ്ക്ക് ഉയര്‍ത്തുന്നതിന് ദൈവം ആ വ്യക്തിയുടെ മാദ്ധ്യസ്ഥ്യത്താല്‍ മറ്റൊരു അത്ഭുതം കൂടി പ്രവര്‍ത്തിക്കണം. ഈ അത്ഭുതം നാമകരണ തിരുസംഘം വിദഗ്ദാഭിപ്രായത്തിനുശേഷം അംഗീകരിച്ചാല്‍ മാര്‍പ്പാപ്പ ഈ വ്യക്തിയെ വിശുദ്ധനെന്ന് പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു. വാഴ്ത്തപ്പെട്ടവരുടെ ഗണത്തിലുള്ള രക്തസാക്ഷികള്‍ക്കും വിശുദ്ധരാകുന്നതിന് അത്ഭുതം ആവശ്യമാണ്. ഒരു വ്യക്തിയെ വിശുദ്ധപദവിയിലേയ്ക്ക് ഉയര്‍ത്തുന്ന മാര്‍പ്പാപ്പയുടെ നടപടി അദ്ദേഹത്തിന്റെ തെറ്റാവരം (Infallibility) ഉപയോഗിച്ചുകൊണ്ടുള്ളതാണ്. സാധാരണ രീതിയില്‍ വത്തിക്കാന്‍ ബസിലിക്കയുടെ അങ്കണത്തിലാണ് വിശുദ്ധപദവി പ്രഖ്യാപന ചടങ്ങുകള്‍ നടക്കുന്നത്. ഇപ്രകാരം, ദൈവദാസന്‍, വന്ദ്യന്‍, വാഴ്ത്തപ്പെട്ടവന്‍ എന്നീ ഘട്ടങ്ങള്‍ കടന്നാണ് ഒരു വ്യക്തി വിശുദ്ധനായി പേര് വിളിക്കപ്പെടുന്നത്.