പൗരസ്ത്യ പ്രദേശത്ത് ഒരു കുലീന കുടുംബത്തിലാണു തെയൊഡോര്‍ ജനിച്ചത്. യുവാവായിരിക്കുമ്പോള്‍ത്തന്നെ അവന് സൈന്യത്തില്‍ ചേര്‍ന്നു. 306-ല്‍ ചക്രവര്‍ത്തി ഒരു വിളംബരം വഴി എല്ലാ ക്രിസ്ത്യാനികളും വിഗ്രഹത്തിനു ബലി സമര്‍പ്പിക്കണമെന്ന് ആജ്ഞാപിച്ചു. തെയൊഡോര്‍ സൈന്യത്തില്‍ ചേര്‍ന്നു പോന്തൂസിലേക്കു മാര്‍ച്ചു ചെയ്യാന്‍ തുടങ്ങുകയായിരുന്നു. അപ്പോഴാണ് അദ്ദേഹത്തിന് ഒന്നുകില്‍ മതത്യാഗംഅല്ലെങ്കില്‍ മരണം എന്നു വിധി ഉണ്ടായത്. അദ്ദേഹം സൈന്യാധിപനോടു പറഞ്ഞു താന്‍ ക്രിസ്ത്യാനിയാണെന്നും തന്റെ ഓരോ അവയവവും വെട്ടിമുറിച്ചു ദൈവത്തിനു സമര്‍പ്പിക്കപ്പെടാവുന്നതാണെന്നും. ശാന്തതകൊണ്ടു തെയൊഡോറിനെ മാനസാന്തരപ്പെടുത്താമെന്നു കരുതി സൈന്യാധിപന്‍ കുറെ നേരത്തേക്ക് ഒരു തീരുമാനവും പറഞ്ഞില്ല.
ന്യായാധിപന്‍ വിശ്വാസം ഉപേക്ഷിച്ചു ജീവന്‍ രക്ഷിക്കാന്‍ തെയൊഡോറിനെ ഉപദേശിച്ചു. തെയൊഡോര്‍ കുരിശടയാളം വരച്ചുകൊണ്ടു പറഞ്ഞു: ‘ഞാന്‍ ശ്വസിക്കുന്നിടത്തോളംകാലം ക്രിസ്തുവിന്റെ നാമം ഉച്ചരിക്കും.’ ക്രൂരമായി തെയൊഡോറിനെ മര്‍ദ്ദിച്ചശേഷം ന്യായാധിപന്‍ ചോദിച്ചു: ‘എത്ര ലജ്ജാവഹമായ ഒരു നിലയിലാണു ക്രിസ്തു താങ്കളെ എത്തിച്ചിട്ടുള്ളതെന്നു കാണുന്നില്ലേ?’ ‘ഇതു ഞാനും ക്രിസ്തുവിന്റെ നാമം ഉച്ചരിക്കുന്നവരും സ്വാഗതം ചെയ്യുന്നു.’ തെയോഡര്‍ പ്രതിവചിച്ചു.
തീയിലിട്ടു തെയൊഡോറിനെ ദഹിപ്പിക്കാന്‍ ന്യായാധിപന്‍ ഉത്തരവിട്ടു. തീ ഉയര്‍ന്നു പൊങ്ങിയപ്പോള്‍ ഒരാത്മാവു സ്വര്‍ഗ്ഗത്തിലേക്കു പറന്നു കയറി.
ഫ്രഞ്ച് മാതാപിതാക്കന്മാരില്‍നിന്നു സ്വാസ്സോണിനു സമീപം ഗോഡ്‌ഫ്രെ ജനിച്ചു. അമ്മ മരിച്ചുപോയപ്പോള്‍ പിതാവ് അവനെ ദൈവത്തിനു പ്രതിഷ്ഠിച്ചു. അഞ്ചു വയസുള്ളപ്പോള്‍ അവനെ അവന്റെ ജ്ഞാനസ്‌നാന പിതാവായിരുന്ന ആബട്ട് ഗോഡ്‌ഫ്രെയുടെകൂടെ താമസിപ്പിച്ചു. രാപകല്‍ അവന് പ്രാര്‍ത്ഥനയിലാണു സമയം ചെലവഴിച്ചിരുന്നത്. 25-ാമത്തെ വയസ്സില്‍ അവന് വൈദികനായി. താമസിയാതെ തന്നെ നശിക്കാറായിരുന്ന നോജെന്റ് ആശ്രമത്തിന്റെ ആബട്ടായി നിയമിക്കപ്പെട്ടു. അദ്ദേഹം ആശ്രമം പുതുക്കി പണിയുകയും ആദ്ധ്യാത്മിക ചൈതന്യം ഉളവാക്കുകയും ചെയ്തു.
1103-ല്‍ ആമീന്‍സിലെ ബിഷപായി നിയമിക്കപ്പെട്ടു. അനുതാപവസ്ത്രം ധരിച്ചു നഗ്നപാദനായിട്ടാണ് അദ്ദേഹം നഗരത്തി ലേക്കു പ്രവേശിച്ചത്. മെത്രാസനഭവനത്തില്‍ ഒരു സന്യാസിയെപ്പോലെത്തന്നെ അദ്ദേഹം ജീവിച്ചു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശാന്തതയും ക്ഷമയും അന്യാദൃശമായിരുന്നു. ക്രിസ്തുവിന്റെയും 12 അപ്പസ്‌തോലന്മാരുടെയും ഓര്‍മ്മയ്ക്കു ദിനംപ്രതി 13 ദരിദ്രര്‍ക്ക് അദ്ദേഹത്തിന്റെ സ്വന്തം മേശയില്‍ ഭക്ഷണം കൊടുത്തിരുന്നു. പലപ്പോഴും അദ്ദേഹം കുഷ്ഠരോഗാശുപത്രി സന്ദര്‍ശിച്ചു രോഗികളെ ആശ്വസിപ്പിച്ചിരുന്നു.
റീംസിലെ മെത്രാപ്പോലീത്തായെ സന്ദര്‍ശിക്കാന്‍ പോയ വഴിക്ക് അദ്ദേഹം രോഗപ്പെട്ട് അന്ത്യകൂദാശകള്‍ സ്വീകരിച്ചു. 1115 നവംബര്‍ എട്ടിന് സ്വാസ്സോണ്‍സില്‍ വിശുദ്ധ ക്രിസ്പിന്റെ ആശ്രമത്തില്‍വച്ച് അന്തരിച്ചു.
നോര്‍ത്തമ്പര്‍ലന്റില്‍ 658-ല്‍ ഭക്തരായ മാതാപിതാക്കന്മാരില്‍നിന്നു വില്ലിബ്രോര്‍ഡ് ജനിച്ചു. ഏഴു വയസ്സാകുന്നതിനു മുമ്പുതന്നെ ബാലനെ വിശുദ്ധ വില്‍ഫ്രിഡിന്റെ കീഴിലുള്ള ആശ്രമത്തില്‍ പഠിക്കാനയച്ചു. വിശുദ്ധന്റെ പിതാവു വില്‍ഗിസ് വാര്‍ദ്ധക്യത്തില്‍ ഒരാശ്രമം സ്ഥാപിച്ച് അതില്‍ താമസിച്ചു മരിക്കയാണു ചെയ്തത്. 20 വയസ്സുള്ളപ്പോള്‍ വില്ലിബ്രോര്‍ഡ് ആബട്ടിന്റെ അനുവാദത്തോടുകൂടെ ഉപരിപഠനത്തിനായി അയര്‍ലന്‍ഡിലേക്കു പോയി. അവിടെ വിശുദ്ധ എഗ്ബര്‍ട്ടിന്റെയും വാഴ്ത്തപ്പെട്ട വിഗ്‌ബെര്‍ട്ടിന്റെയും കീഴില്‍ 12 വര്‍ഷം താമസിച്ചു. വിനയവും എളിമയും ശാന്തതയും അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രകൃതിയെ എത്രയും മധുരമാക്കി. വില്ലി ബ്രോര്‍ഡ് വൈദികനായി.
ജര്‍മ്മനിയില്‍ സുവിശേഷം പ്രസംഗിക്കാനാണു ഫാ. വില്ലിബ്രോര്‍ഡിനെ നിയോഗിച്ചത്. വിശുദ്ധ സ്വിഡ് ബെര്‍ട്ടും വേറെ പത്തു സന്യാസികളും അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൂടെപ്പോയി. വിശുദ്ധ സ്വിഡ്‌ബെര്‍ട്ടു ബെര്‍ഗ്ഗില്‍ മെത്രാനായി നിയമിതനായി. ഈ മിഷനറിമാരുടെ സുവിശേഷപ്രസംഗം വമ്പിച്ച വിജയമായിരുന്നു. അന്നത്തെ രാജാവു പെപ്പിന്‍ വില്ലിബ്രോര്‍ഡിനെ മെത്രാനാക്കാന്‍ ശുപാര്‍ശ ചെയ്തു. വളരെ വൈമുഖ്യത്തോടെ അദ്ദേഹം മെത്രാന്‍പദം സ്വീകരിച്ചു യുട്രെക്ടില്‍ താമസിക്കാന്‍ തുടങ്ങി.
പ്രസന്നവദനനും മധുരഭാഷിയുമായ ആര്‍ച്ചുബിഷപ് അക്ഷീണം ദൈവത്തിന്റെ സഭയ്ക്കുവേണ്ടി അധ്വാനിച്ചു. അനേകര്‍ മാനസാന്തരപ്പെട്ടു. പള്ളികള്‍ പലത് അദ്ദേഹം സ്ഥാപിച്ചു; അത്ഭുതങ്ങള്‍ അനേകം പ്രവര്‍ത്തിച്ചു. ദൈവത്തിനും മനുഷ്യനും സംപ്രീതനായി അമ്പതുകൊല്ലം അദ്ദേഹം യുക്ട് മെത്രാപ്പോലീത്താ സ്ഥാനം വഹിച്ചു. ഫ്രീസിയരുടെ ഇടയില്‍ അദ്ദേഹം വമ്പിച്ച വിജയം വരിച്ചു; ഹെലി ഗോളന്റിലും ഡെന്‍മാര്‍ക്കിലും അദ്ദേഹത്തിന് അത്രയും വിജയമുണ്ടായില്ല.
ഐറിസ്റ്റാലിലെ പെപ്പിന്റെ സഹായത്തോടുകൂടെ ലക്‌സംബര്‍ഗില്‍ എക്ടെര്‍നാക്കില്‍ ഒരാശ്രമം സ്ഥാപിച്ചു, വാര്‍ദ്ധക്യത്തില്‍ അവിടേക്കു താമസം മാറി. 81-ാമത്തെ വയസ്സില്‍ അദ്ദേഹം ഭാഗ്യമോടെ കര്‍ത്താവില്‍ നിദ്ര പ്രാപിച്ചു.
ക്ലോവിസ് പ്രഥമന്‍ രാജാവിന്റെ കൊട്ടാരത്തിലെ ഒരു – പ്രശസ്ത ഉദ്യോഗസ്ഥനായിരുന്നു ലെയൊനാര്‍ഡ്. വിശുദ്ധ റെമീജിയൂസാണ് അദ്ദേഹത്തെ ക്രിസ്തുമതത്തിലേക്കു മാനസാന്തരപ്പെടുത്തിയത്. സ്വര്‍ഗ്ഗീയ മഹത്വത്തെപ്പറ്റി പഠിച്ച ഉടനെ അദ്ദേഹം കൊട്ടാരത്തിലെ ഉദ്യോഗം ഉപേക്ഷിച്ചു വിശുദ്ധ റെമീജിയൂസിന്റെ ശിഷ്യനായി.
ഗുരുവിന്റെ ഉപദേശങ്ങള്‍ ലെയൊനാര്‍ഡിന്റ ഹൃദയത്തെ സ്പര്‍ശിച്ചു; ഗുരുവിന്റെ നിഷ്‌കപടതയും വിനയവും ഉപവിയും തീക്ഷ്ണതയും ലെയോനാര്‍ഡ് പകര്‍ത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു. കുറേനാള്‍ അദ്ദേഹം സുവിശേഷം പ്രസംഗിച്ചു. രാജാവു ലെയൊനാര്‍ഡിനെ പിന്നെയും പിന്നെയും കൊട്ടാരത്തിലേക്കു ക്ഷണിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നതിനാല്‍ ആ സ്ഥലം വിട്ട് ഓര്‍ലീന്‍സിലുള്ള വിശുദ്ധ മെസിന്റെ ആശ്രമത്തില്‍ ചേര്‍ന്നു സന്യാസവസ്ത്രം സ്വീകരിച്ച്, വിശുദ്ധ മെസ്മിന്റെ ഉപദേശാനുസാരം ജീവിച്ചു.
കൂടുതല്‍ ഏകാന്തത ആഗ്രഹിച്ചു ലെയൊനാര്‍ഡ് വിശുദ്ധ മെസ്മിന്റെ അനുവാദത്തോടുകൂടെ വനത്തിലേക്കു പുറപ്പെട്ടു. ബെറി എന്ന സ്ഥലത്തു സുവിശേഷം പ്രസംഗിച്ച് ഏതാനും വിഗ്രഹാരാധകരെ ക്രിസ്തുമതത്തിലേക്കു മാനസാന്തരപ്പെടുത്തി. അനന്തരം ലിമൂസിന്‍ എന്ന സ്ഥലത്ത് ഒരു വനത്തില്‍ ഒരു പ്രാര്‍ത്ഥനാലയം ഉണ്ടാക്കി അവിടെ താമസിച്ചു.
നോബ്‌ളാക്ക് എന്നാണ് വനത്തിന്റെ പേര്. അവിടുത്തെ സസ്യങ്ങളും പഴങ്ങളുമായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആഹാരം. ഈ പ്രായശ്ചിത്തമൊക്കെ കാണാന്‍ കുറേനാള്‍ ദൈവം തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. പിന്നീട് അദ്ദേഹത്തിന് അനുയായികളുണ്ടായി പ്രവര്‍ത്തനരഹിതനായിരിക്കുന്നതു പ്രയാസമായിരുന്നതിനാല്‍ അദ്ദേഹം തടവുകാരെ സന്ദര്‍ശിച്ച് അവരെ നല്ല വഴിയിലേക്കു തിരിച്ചുവിട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു. അങ്ങനെ 559-ല്‍ അദ്ദേഹം നിര്യാതനായി.
ഹെറോദോസ് രാജാവിന്റെ കാലത്ത് ആബിയായുടെ കുടുംബത്തില്‍ ജനിച്ച ഒരു പുരോഹിതനാണ് സക്കറിയാസ്. അഹറോന്റെ പുത്രിമാരിലൊരാളായ എലിസബത്തായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാര്യ. അവള്‍ വന്ധ്യയായിരുന്നതിനാല്‍ അവര്‍ക്ക് മക്കളില്ലായിരുന്നു. ഇരുവരും വയോവൃദ്ധരായി.
അങ്ങനെയിരിക്കേ ഒരു ദിവസം ധൂപാര്‍പ്പണസമയത്ത് ഗബ്രിയേല്‍ ദൂതന്‍ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു പറഞ്ഞു: ‘സക്കറിയാസേ, ഭയപ്പെടേണ്ടാ. നിന്റെ ഭാര്യ എലിസബത്ത് ഒരു പുത്രനെ പ്രസവിക്കും, അവന് യോഹന്നാനെന്നു പേരിടണം.’ സക്കറിയാസ് ഈ വാക്കുകള്‍ വിശ്വസിച്ചില്ല. അപ്പോള്‍ ദൈവദൂതന്‍ പറഞ്ഞു: ‘ഞാന്‍ ദൈവസന്നിധിയില്‍ നില്ക്കുന്ന ഗബ്രിയേലാകുന്നു. ഈ സദ്വാര്‍ത്ത നിന്നെ അറിയിക്കുവാന്‍ ദൈവം എന്നെ അയച്ച താണ്; അവ നീ വിശ്വസിക്കായ്കയാല്‍ ഇത് സംഭവിക്കുന്നതു വരെ നീ സംസാരശക്തി നഷ്ടപ്പെട്ട ഊമനായിരിക്കും.’
മാലാഖായുടെ വചനം പോലെതന്നെ സംഭവിച്ചു. എലിസബത്ത് യഥാകാലം ഒരാണ്‍കുട്ടിയെ പ്രസവിച്ചു. കുട്ടിക്ക് പേരിടേണ്ട ദിവസം വന്നപ്പോള്‍ യോഹന്നാനെന്ന് പേരിടണമെന്ന് എലിസബത്ത് പറഞ്ഞു. അങ്ങനെ ആ കുടുംബത്തിലാര്‍ക്കും പേരില്ലല്ലോ എന്ന് ചിലര്‍ വാദിച്ചപ്പോള്‍ പിതാവിന്റെ അഭിപ്രായം എഴുതിക്കാണിക്കാന്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടു. ‘യോഹന്നാന്‍ എന്നായിരിക്കണം അവന്റെ പേര്’ എന്ന് എഴുത്തുപലകയില്‍ അതെഴുതി. എല്ലാവരും അത്ഭുതപ്പെട്ടുപോയി.
സക്കറിയാസ് ദൈവത്തെ സ്തുതിച്ചു, ‘ഇസ്രായേലിന്റെ ദൈവമായ കര്‍ത്താവ് വാഴ്ത്തപ്പെട്ടവനാകട്ടെ,’ (ലൂക്കാ 1: 68-79) എന്ന സങ്കീര്‍ത്തനം പാടി. പ്രസ്തുത സങ്കീര്‍ത്തനത്തില്‍ സക്കറിയാസ് ഇങ്ങനെ പ്രവചിച്ചു: ‘കുഞ്ഞേ, അത്യുന്നതന്റെ പ്രവാചകന്‍ എന്ന് നീ വിളിക്കപ്പെടും. കര്‍ത്താവിനു വഴിയൊരുക്കാന്‍ നീ അവിടുത്തെ മുമ്പേ പോകും.’
സുന്ദരിയായ റോസ പുണ്യവതി ജനിച്ച ലീമാ നഗരത്തിലാണ് ഈ നീഗ്രോ പുണ്യവാന്റെയും ജനനം. ജ്ഞാനസ്‌നാന സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റ് വായിക്കേണ്ടതുതന്നെ. ‘1579 നവം ബര്‍ 9-ന് ബുധനാഴ്ച ഞാന്‍ മാര്‍ട്ടിനെ ജ്ഞാനസ്‌നാനപ്പെടുത്തി. പിതാവ് അജ്ഞാതനാണ്. അമ്മ അന്നാ വെലാസ് കെസ്സ് ഹോരയാണ്. ജ്ഞാനസ്‌നാന പിതാക്കന്മാര്‍ ജൂവാന്‍ ഡെബ്രിവിയെസ്‌ക്കായും അന്നാ ഡെ എത്ത് കാര്‍സെനയുമാണ് എന്ന് ഇടവക വികാരി ഡോണ്‍ ജൂവാന്‍ അന്തോനിയോ പൊളാങ്കോ.’
അച്ഛന്‍ അജ്ഞാതനൊന്നുമായിരുന്നില്ല. ജൂവാന്‍ഡെ പോറസു പ്രഭുവാണെന്ന് എല്ലാ അയല്‍ക്കാര്‍ക്കും അറിയാവുന്ന സംഗതിയാണ്. അമ്മ പനാമക്കാരിയായ ഒരു നീഗ്രോ ആയിരുന്നു. ന്യായമായ ഒരു വിവാഹമായിരുന്നില്ല അവരുടേത്. മാര്‍ട്ടിന്‍ അമ്മയെപ്പോലെ നീഗ്രോയും സഹോദരി ജൂവാന അച്ഛനെപ്പോലെ യൂറോപ്യന്‍ വര്‍ണ്ണമുള്ളവളുമായി രുന്നു. കൂട്ടുകാര്‍ ഓടിക്കളിക്കുമ്പോള്‍ മാര്‍ട്ടില്‍ വിശുദ്ധ സെബാസ്റ്റിയന്റെ ദൈവാലയത്തില്‍ ഭക്തസ്തീകളെപ്പോലെ പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുകയായിരുന്നു പതിവ്. അമ്മ മാര്‍ട്ടിനു കൊടുത്തിരുന്ന ഭക്ഷണവും വസ്ത്രങ്ങളും അവന് ദരിദ്രര്‍ക്ക് കൊടുക്കുകയാണ് ചെയ്തിരുന്നത്.
മാര്‍ട്ടിന്റെ സ്വഭാവഗുണത്തെപ്പറ്റി കേട്ട പിതാവ് രണ്ടു കുട്ടികളേയും ഇക്വഡോറിലേക്കു കൊണ്ടുപോയി ഇളയച്ഛന്റെ കൂടെ നിര്‍ത്തി പഠിപ്പിച്ചു. മാര്‍ട്ടിന്‍ എഴുതാനും വായിക്കാനും പഠിച്ചു. പത്തു വയസ്സുള്ളപ്പോള്‍ അവന് അമ്മയുടെ അടുക്കലേക്കു മടങ്ങി. ഉദ്ദേശം പതിമൂന്നു വയസ്സുള്ളപ്പോള്‍ മാര്‍ട്ടിന്‍ ഒരു ഡോക്ടരുടെ സഹായിയായി. സ്വാമിനിയോട് ഒരു തിരി വാങ്ങി രാത്രി ഏതെങ്കിലും സദ്ഗ്രന്ഥം വായിച്ചിരുന്നു. ആശുപത്രിയില്‍ എല്ലാവര്‍ക്കും നല്ല സേവനം നല്കണമെന്ന് ഒരാഗ്രഹം മാത്രമേ മാര്‍ട്ടിനുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. പതിനഞ്ചു വയസ്സുള്ളപ്പോള്‍ മാര്‍ട്ടിന്‍ ഡൊമിനിക്കന്‍ സഭയില്‍ ആത്മായ സഹോദരനായി ചേര്‍ന്നു അങ്ങേയറ്റം സ്‌നേഹത്തോടും ത്യാഗത്തോടുംകൂടെ രോഗികളെ ശുശ്രൂഷിച്ചു വന്നു.
മാര്‍ട്ടിന്റെ ഉപവിയും എളിമയും പ്രാര്‍ത്ഥനയിലുള്ള തീക്ഷണതയും കണ്ട് 9 വര്‍ഷം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ അദ്ദേഹത്തെ സഹോദരനായി വ്രതവാഗ്ദാനം ചെയ്യാന്‍ അനുവദിച്ചു. പല രാത്രികളും പ്രാര്‍ത്ഥനയിലും പ്രായശ്ചിത്തത്തിലുമാണ് അദ്ദേഹം ചെലവഴിച്ചിരുന്നത്. പകല്‍ രോഗികളെ വര്‍ണ്ണഭേദം കൂടാതെ ശ്രദ്ധാപൂര്‍വ്വം ശുശ്രൂഷിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ആഫ്രിക്കയില്‍നിന്ന് വന്ന അടിമകള്‍ക്കായി ഒരു അനാഥശാല അദ്ദേഹം സ്ഥാപിച്ചു.
ആഴ്ചതോറും 26,000 രൂപയുടെ ദാനധര്‍മ്മം ചെയ്യാന്‍ അദ്ദേഹത്തിനു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ഈ സംഖ്യ മുഴുവനും ധനികരില്‍നിന്ന് പിരിച്ചെടുത്തതാണ്. പുതപ്പോ, മെഴുകുതിരിയോ, കുപ്പായമോ, ഭക്ഷണമോ ആവശ്യമുള്ളവര്‍ക്കൊക്കെ അദ്ദേഹം കൊടുത്തിരുന്നു. ഉപവിയുടെ മാര്‍ട്ടിന്‍ എന്നാണ് ജനങ്ങള്‍ വിളിച്ചിരുന്നത്.
ക്രമേണ ജനങ്ങള്‍ അദ്ദേഹത്തെ അത്ഭുതപ്രവര്‍ത്തകനും പരഹൃദയജ്ഞാനിയുമായ ഒരു വിശുദ്ധനായി പരിഗണിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. വെറും സ്പര്‍ശനം കൊണ്ടോ കുരിശടയാളം വരച്ചോ അദ്ദേഹം അത്ഭുതങ്ങള്‍ പ്രവര്‍ത്തിച്ചിരുന്നു. പ്രാര്‍ത്ഥനാ വേളയില്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശരീരം വായുവില്‍ ഉയര്‍ന്നിരുന്നുവത്രെ. ഒരിക്കല്‍ അദ്ദേഹം ആശ്രമ ദൈവാലയത്തിന്റെ കുരിശു രൂപത്തിന്റെ മുമ്പില്‍ നില്ക്കുമ്പോള്‍ കര്‍ത്താവിന്റെ പാദം വരെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പാദം ഉയര്‍ന്നതായി പ്രേക്ഷകര്‍ സാക്ഷ്യം വഹിക്കുന്നു. ദ്വിസ്ഥലസാന്നിദ്ധ്യവും റിപ്പോര്‍ട്ടു ചെയ്യപ്പെടുന്നുണ്ട്.
മാര്‍ട്ടിന്‍ 60-ാമത്തേ വയസ്സിലാണ് മരിച്ചത്; ലീമാ മുഴുവനും വിലപിച്ചു. പെറുവിലെ വൈസ്റോയിയും രണ്ടു മെത്രാന്മാരും ഒരു പ്രഭുവുമാണ് ശവമഞ്ചം വഹിച്ചത്.
മരിക്കുന്നവരെല്ലാം ദൈവത്തെ അഭിമുഖം ദര്‍ശിക്കാന്‍തക്ക യോഗ്യതയുള്ളവരായിരിക്കയില്ല; അതേസമയം ശപിക്കപ്പെട്ട ആത്മാക്കളുടെ ഗണത്തില്‍ തള്ളപ്പെടാന്‍ മാത്രം പാപം എല്ലാവരിലും ഉണ്ടായിരിക്കയില്ല. അതിനാല്‍ മരിക്കുന്നവരില്‍ ചിലര്‍ ദൈവത്തെ സ്‌നേഹിക്കുന്ന വരായിരിക്കും; എന്നാല്‍ അവര്‍ തങ്ങളുടെ പാപങ്ങള്‍ക്ക് പരിഹാരം ചെയ്തിട്ടില്ലെന്നുവരാം. ദൈവത്തിന്റ കാരുണ്യം അവരെ നിത്യശിക്ഷയില്‍നിന്ന് ഒഴിവാക്കുന്നു; അവിടുത്തെ നീതി അവരുടെ വിശുദ്ധീകരണം ആവശ്യപ്പെടുന്നു. അതിനാല്‍ സ്വര്‍ഗ്ഗത്തിനും നരകത്തിനുമിടയ്ക്ക് ശുദ്ധീകരണസ്ഥലം എന്നൊരു ശിക്ഷാകേന്ദ്രമുണ്ടെന്നു സഭ പഠിപ്പിക്കുന്നു.
11-ാംശതാബ്ദത്തില്‍ മരിച്ചവരുടെ ഓര്‍മ്മ പെരുന്നാള്‍ സഭയില്‍ സാര്‍വ്വത്രികമായി. അഞ്ചാം ശതാബ്ദം മുതല്‍ മരിച്ചവര്‍ക്കായി കുര്‍ബാന ചൊല്ലി കാഴ്ചവച്ചിരുന്നതായി കാണാം .
എല്ലാ മതക്കാരും മരിച്ചവര്‍ക്കുവേണ്ടി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്നുണ്ട്. പ്രാര്‍ത്ഥന ഏതെങ്കിലും വിധത്തില്‍ ഉപകരിക്കുന്നുണ്ടെന്നായിരിക്കണമല്ലോ അവരുടെ ബോദ്ധ്യം. സ്വര്‍ഗ്ഗവാസികള്‍ക്ക് പ്രാര്‍ത്ഥന ആവശ്യമില്ല; നരകവാസികള്‍ക്ക് പ്രാര്‍തഥന പ്രയോജനപ്പെടുകയുമില്ല. നിശ്ചിതകാലത്തെ ശുദ്ധീകരണത്തിനുശേഷം സ്വര്‍ഗ്ഗത്തിലേക്ക് പോകാവുന്ന ആത്മാക്കളുണ്ടെന്നാണല്ലോ മരിച്ചവര്‍ക്കുവേണ്ടിയുള്ള പ്രാര്‍ത്ഥനകള്‍ സ്പഷ്ടമാക്കുന്നത്.
യൂദാസ് മക്കബേയൂസ് തന്റെ കൂടെ അടരാടി പോര്‍ക്കള ത്തില്‍ മരിച്ചവര്‍ക്കുവേണ്ടി ബലികള്‍ സമര്‍പ്പിക്കാന്‍ പന്തീരായിരം നാണയം പിരിച്ചെടുത്തു ജെറുസലേമിലേക്ക് അയച്ചു. മരിച്ചവര്‍ക്കുവേണ്ടി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്നതു പരിശുദ്ധവും രക്ഷാകരവുമായ ഒരു ചിന്തയാണെന്ന ബോധ്യത്തോടുകൂടെയാണ് യൂദാസ് അങ്ങനെ ചെയ്തത് (2 മക്കാ 12, 46).
നാം എല്ലാ വരും ഒരു ശരീരത്തിലെ അവയവങ്ങളാകയാല്‍ ഒരാളുടെ പ്രാര്‍ത്ഥനയും പ്രായശ്ചിത്തവും ആ ശരീരത്തിലേ മറ്റ് അംഗങ്ങള്‍ക്ക് പ്രയോജനകരമായി തീരുന്നു. ദിവ്യബലി മരിച്ചവരുടെ കടങ്ങള്‍ ക്ഷമിക്കാന്‍ ഉതകുമെന്നു ട്രെന്റ് സൂനഹദോസിന്റെ നിര്‍വ്വചനവുമുണ്ട്.
മോനിക്കാ പുണ്യവതി മരണനേരത്ത് തന്റെ കണ്ണീരിന്റെ പുത്രനായ വിശുദ്ധ അഗസ്തീനോസിനോട് ഒരു കാര്യം മാത്രമേ ആവശ്യപ്പെട്ടുള്ളു. ‘മകനേ, നീ ബലിപീഠത്തില്‍ നില്ക്കുമ്പോള്‍ എന്നെ ഓര്‍മ്മിക്കുക.’
തെരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടവര്‍ക്കു ദൈവം നല്കിയിട്ടുള്ള അനുഗ്രഹങ്ങള്‍ക്കും സമ്മാനത്തിനും നന്ദിപറയാനും വിവിധ സാഹചര്യങ്ങളില്‍ വിവിധ പ്രദേശങ്ങളില്‍ പുണ്യപദം പ്രാപിച്ചിട്ടുള്ളവരുടെ സുകൃതങ്ങള്‍ അനുകരിക്കുന്നതിന് നമ്മളെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കാനും അവര്‍ ആസ്വദിക്കുന്ന അവര്‍ണ്ണനീയമായ ആനന്ദത്തെപ്പറ്റി ചിന്തിക്കാനും നമ്മുടെ അറിവില്‍പെടാത്ത വിശുദ്ധരില്‍ ദൈവത്തെ മഹത്വപ്പെടുത്താനുമാണ് സകല വിശുദ്ധരുടേയും തിരുനാള്‍ ആചരിക്കുന്നത്.
വിശുദ്ധരുടെ പട്ടികയില്‍ തിരുസഭ ഔദ്യോഗികമായി ചേര്‍ത്തിട്ടുള്ളവരുടെ ഓര്‍മ്മ ഏതെങ്കിലും സ്ഥലങ്ങളില്‍ എന്നെങ്കിലും ഓര്‍ക്കുന്നുണ്ടായിരിക്കും. എന്നാല്‍ വിശുദ്ധരെന്നു നാമകരണം ചെയ്യപ്പെടാത്ത കോടാനു കോടി ആത്മാക്കള്‍ സ്വര്‍ഗ്ഗത്തിലുണ്ടല്ലോ. അതിനാല്‍ സര്‍വ്വ സ്വര്‍ഗ്ഗവാസികളുടേയും തിരുനാള്‍ ആഘോഷിക്കുന്നതിന് തിരുസ്സഭ ഇന്നു നമ്മളെ ആഹ്വാനം ചെയ്യുന്നു. അവരുടെ ഗണത്തില്‍ നമ്മുടെ വീട്ടുകാരും നാട്ടുകാരും മിത്രങ്ങളുമൊക്കെ അനുസ്മരിക്കപ്പെടുന്നുണ്ടെന്നുള്ളത് ഒരു സന്തോഷമല്ലേ? അവരുടെ ഗണത്തില്‍ ചെന്നുചേരാന്‍ അവരുടെ മധ്യസ്ഥപ്രാര്‍ത്ഥന നമുക്ക് സഹായകമായിരിക്കും. ആത്മനാ ദരിദ്രരും ഹൃദയ ശാന്തതയുള്ളവരും തങ്ങളുടെ പാപങ്ങളെപ്രതി കരഞ്ഞിരുന്ന വരും നീതിയെ ദാഹിച്ചിരുന്നവരും കരുണാശീലരും ഹൃദയശുദ്ധിയുള്ളവരും സമാധാന പാലകരും നീതിയെപ്രതി പീഡകള്‍ സഹിച്ചിട്ടുള്ളവരുമാണ് വിശുദ്ധര്‍. അവരെ അനുകരിക്കാന്‍ ഇന്നത്തെ തിരുനാള്‍ നമുക്ക് ഉത്തേജനം നല്‍കട്ടെ.
യാക്കോബിന്റെ സന്തതികളുടെ പന്ത്രണ്ടു ഗോത്രങ്ങളില്‍ നിന്ന് പന്തീരായിരം വീതവും സമസ്തജാതി ജനങ്ങളില്‍നിന്ന് കുഞ്ഞാടിന്റെ രക്തത്തില്‍ കഴുകി വെളുപ്പിച്ച വസ്ത്രം അണിഞ്ഞ് അനേകായിരവും ഇന്ന് നമ്മുടെ സ്മരണയില്‍ വരുന്നു. അവര്‍ക്ക് വിശപ്പില്ല, ദാഹമില്ല; വെയിലോ ചൂടോ അവരെ തട്ടുന്നില്ല. ദൈവം അവരുടെ കണ്ണില്‍നിന്ന് കണ്ണീരെല്ലാം തുടച്ചുകളഞ്ഞിരിക്കുന്നു. (വെളി. 7)
ദൈവം അയയ്ക്കുന്ന പീഡകള്‍ സഹിച്ച് കുഞ്ഞാടിന്റെ രക്തത്തില്‍ നമ്മുടെ വസ്ത്രങ്ങള്‍ കഴുകി സകല വിശുദ്ധരുടേയും ഗണത്തില്‍ ചേരാന്‍ നമുക്ക് യത്‌നിക്കാം.
ഈശോസഭയിലെ ഒരത്മായ സഹോദരനാണ് അല്‍ഫോന്‍സ് റോഡ്രിഗെസ്. സ്‌പെയിനില്‍ സെഗോവിയായില്‍ ഭക്തരായ മാതാപിതാക്കന്മാരുടെ മകനായി 1531 ജൂലൈ 25-ന് അദ്ദേഹം ജനിച്ചു. ചെറുപ്പം മുതല്‍ അല്‍ഫോന്‍സ് ദൈവമാതൃ ഭക്തതനായിരുന്നു. ദൈവമാതൃ ചിത്രം ചുംബിക്കാനുണ്ടായിരുന്ന താല്പര്യം ഉറച്ച ഒരു ഭക്തിയായി വികസിച്ചു. 12-ാമത്തെ വയസ്സിലേ ജപമാല ചൊല്ലാന്‍ ബാലന്‍ പഠിച്ചുള്ളൂ; അന്നുമുതല്‍ ജപമാല മുടക്കിയിട്ടില്ല.
അല്‍കാലായിലേയും വലെന്‍സിയായിലേയും സര്‍വ്വകലാശാലകളില്‍ അവന് അധ്യയനം ചെയ്തു. പിതാവു മരിക്കയാല്‍ വിദ്യാഭ്യാസം നിര്‍ത്തി കുടുംബകാര്യം അന്വേഷിക്കേണ്ടിവന്നു. ദിവസന്തോറും അവന് വിശുദ്ധ കുര്‍ബാന കാണുകയും ഭക്തിപൂര്‍വ്വം ജപമാല ചൊല്ലുകയും ചെയ്തിരുന്നു. അല്‍ഫോന്‍സ് വിവാഹം കഴിച്ച് ഒരു കുട്ടി ഉണ്ടായി. താമസിയാതെ അമ്മയും കുട്ടിയും മരിച്ചു.
വേറൊരു വിവാഹത്തെപ്പറ്റി അല്‍ഫോന്‍സ് ചിന്തിക്കുകയുണ്ടായില്ല. അദ്ദേഹത്തിന് ഈശോസഭാ നൊവിഷ്യറ്റില്‍ ഒരു അത്മായ സഹോദരനെന്നനിലയില്‍ പ്രവേശനം ലഭിച്ചു. ആറുമാസത്തിനുശേഷം മജോര്‍ക്കായിലുള്ള മോണ്ടെഷന്‍ കോളേജിലേക്ക് മാറ്റം കിട്ടി. അവിടെവച്ചാണ് വ്രതമെടുത്തത്. അമ്പതു കൊല്ലത്തോളം അദ്ദേഹം ആ കോളജില്‍ പോര്‍ട്ടര്‍ജോലി ചെയ്തു. ഒഴിവുസമയം അദ്ദേഹം ധ്യാനനിമഗ്നനായി കഴിഞ്ഞു. അല്ലെങ്കില്‍ ജപമാലയോ സുകൃതജപങ്ങളോ ചൊല്ലിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
പഠനം കാര്യമായിട്ടില്ലായിരുന്നെങ്കിലും ദൈവനിവേശിതമായ വിജ്ഞാനത്തിന്റെ പ്രകാശത്താല്‍ ദൈവശാസ്ത്രജ്ഞന്മാരും കാനന്‍ നിയമ പടുക്കളും കേവലം താത്വികമായ പ്രശന ങ്ങളെ സംബന്ധിച്ച് അദ്ദേഹത്തിന്റെ അഭിപ്രായം ആരാഞ്ഞിരുന്നു. വിശുദ്ധ പീറ്റര്‍ ക്ലേവര്‍ പോലും ഈ സഹോദരന്റെ ഉപദേശം തേടിയിട്ടുണ്ട്.
ഇതിനിടയ്ക്ക് രോഗങ്ങളും ക്ലേശങ്ങളും അദ്ദേഹത്തെ അലട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ഏതാനും മാസങ്ങള്‍ അദ്ദേഹം രോഗിയായിക്കിടന്നു. 1617 ഒക്ടോബര്‍ 31-ന് അദ്ദേഹം അന്തരിച്ചു. വിശുദ്ധന്‍ എന്നാണ് നാട്ടുകാര്‍ അദ്ദേഹത്തെ വിളിച്ചിരുന്നത്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആധ്യാത്മിക കുറിപ്പുകള്‍ ഒരു ഗ്രന്ഥമായി പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു. ക്രിസ്തീയ പരിപൂര്‍ണ്ണത എന്ന ഗ്രന്ഥം വളരെ പ്രസിദ്ധമാണ്. 1887-ല്‍ ലെയോന്‍ മാര്‍പാപ്പാ അദ്ദേഹത്തെ പുണ്യവാന്‍ എന്ന് പേര് വിളിച്ചു.
രക്തസാക്ഷികളുടെ ചരിത്രം വായിക്കുമ്പോള്‍ നമ്മളെ ആശ്ചര്യപ്പെടുത്തുന്ന ഒരു പരമാര്‍ത്ഥമുണ്ട്. റോമന്‍ ചക്രവര്‍ത്തികള്‍ കഴിഞ്ഞാല്‍ കൂടുതല്‍ കത്തോലിക്കാ സഭാംഗങ്ങളെ ആദ്യ ശതകങ്ങളില്‍ വധിച്ചിട്ടുള്ളത് ഈശോ ദൈവമല്ലെന്ന് വാദിച്ചിരുന്ന ആര്യന്‍ പാഷണ്ഡികളാണ്. അവരുടെ ക്രോധത്തിനിരയായ ഒരു ബിഷപ്പാണ് തെയൊണെസ്തൂസ്. അദ്ദേഹം മാസെഡോണിയായിലെ ഫിലിപ്പി രൂപതയുടെ മെത്രാനായിരുന്നു.
ആര്യന്‍ പാഷണ്ഡികള്‍ അദ്ദേഹത്തേയും വിശുദ്ധ ആല്‍ബന്‍ ഉള്‍പ്പെടെയുള്ള ക്രിസ്ത്യന്‍ വിശ്വാസികളേയും നാടുകടത്തി. മാര്‍പാപ്പാ അവരെ ജര്‍മ്മനിയില്‍ സുവിശേഷ പ്രഘോഷണത്തിനായി അയച്ചു. അവര്‍ മെയിന്‍സിലെത്തിയപ്പോള്‍ വാന്റല്‍സിന്റെ ആക്രമണം ഉണ്ടാകുകയും തെയോണെസ്തൂസ് പലായനം ചെയ്യുകയും ചെയ്തു. എന്നാല്‍ വെനേറ്റോയില്‍ ആള്‍ട്ടിനോ എന്ന സ്ഥലത്തുവച്ചു വധിക്കപ്പെട്ടു.
