ജെറുസലേമിലെ മുപ്പതാമത്തെ മെത്രാനാണ് വിശുദ്ധ നാര്‍സിസ്സസ്. മെത്രാനായപ്പോള്‍ 80 വയസ്സുണ്ടായിരുന്നു. പരിശുദ്ധനായ ബിഷപ്പിനോടു ജനങ്ങള്‍ക്കു വളരെ മതിപ്പും സ്‌നേഹവുമുണ്ടായിരുന്നു. പല അത്ഭുതങ്ങളും അവര്‍ക്കു വേണ്ടി അദ്ദേഹം പ്രവര്‍ത്തിച്ചതായി കാണുന്നു. ഒരു ഉയിര്‍പ്പു തിരുനാളിന്റെ തലേദിവസം ഡീക്കന്മാരുടെ വിളക്കുകളില്‍ എണ്ണ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ബിഷപ് നാര്‍സിസ്സസ് വിളക്കുകളില്‍ വെള്ളം കോരി ഒഴിക്കാന്‍ ആജ്ഞാപിച്ചു. ചരിത്രകാരനായ എവുസേബിയൂസു പറയുന്നത് ആ വെള്ളം ഉടനടി എണ്ണയായെന്നാണ്.
ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രശസ്തി സര്‍വ്വ വ്യാപകമായിരുന്നെങ്കിലും ഏഷണിക്കാര്‍ എന്തോ ഒരു മഹാ കുറ്റം അദ്ദേഹത്തില്‍ ആരോപിച്ചു. താന്‍ പറയുന്നതു വാസ്തവമെങ്കില്‍ തീ വീണു ചാവട്ടെ എന്നൊരാളും കുഷ്ഠരോഗം പിടിക്കട്ടെ എന്നു വേറൊരാളും അന്ധനാകട്ടെ എന്നു മൂന്നാമതൊരാളും ആണയിട്ടു പറഞ്ഞു. ഒരാള്‍ തീയില്‍ ദഹിക്കുകയും വേറൊരാള്‍ കുഷ്ഠ രോഗിയാകയും മുന്നാമത്തെയാള്‍ കുരുടനുമായപ്പോള്‍ മെത്രാനച്ചന്റെ വിശുദ്ധി നാട്ടുകാര്‍ക്കു ഒന്നുകൂടി ബോധ്യമായി.
പക്ഷെ, ഏഷണിക്കാരുടെ ആരോപണങ്ങളെ ഭയന്ന് അദ്ദേഹം വേറൊരു മെത്രാനെ നിയമിച്ച് ഏകാന്തത്തില്‍ ധ്യാനനിരതനായിക്കഴിഞ്ഞു. ഏതാനും കൊല്ലങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞു നാര്‍സിസ്സസ് വീണ്ടും രൂപതാഭരണം ഏറ്റെടുക്കുകയും അദ്ദേഹത്തിന്റെ സഹായ മെത്രാന്‍ വിശുദ്ധ അലക്‌സാണ്ടര്‍ പ്രസ്താവിച്ചതു പോലെ 116-ാമത്തെ വയസില്‍ നിര്യാതനാകുകയും ചെയ്തു.
കനാന്യനായ അഥവാ തീക്ഷ്ണമതിയായ ശിമയോന്‍ ക്രിസ്തുവിന്റെ അപ്പസ്‌തോലന്മാരിലൊരാളാണ്. കനാന്യന്‍ എന്ന വിശേഷണത്തെ ആസ്പദമാക്കി ചിലര്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ജന്മദേശം കാനാന്‍ ആണെന്നു പറയുന്നത് പൊതുവേ ആരും സ്വീകരിക്കുന്നില്ല. അദ്ദേഹം ഗലീലിയന്‍ തന്നെയാണ്. യഹൂദരുടെ ഇടയില്‍ മതനൈര്‍മ്മല്യം സംരക്ഷിക്കാന്‍ അത്യുത്സുകരായ ഒരു വിഭാഗമുണ്ട്-തീക്ഷണമതികള്‍. ആ വിഭാഗത്തില്‍പ്പെട്ടവനാണ് ശിമയോനെന്നും കാണുന്നു. കാനായിലെ കല്ല്യാണത്തിലെ മണവാളന്‍ ഈ ശിമയോനാണെന്നു ഗ്രീക്കുകാര്‍ പ്രസ്താവിക്കുന്നു.
പന്ത്രണ്ടു ശ്ലീഹന്മാരുടെ പേരു കൊടുത്തിട്ടുള്ളിടത്തു ശിമയോന്റെ നാമം ചേര്‍ത്തിട്ടുള്ളതില്‍ കവിഞ്ഞു യാതൊന്നും ശിമയോനെപ്പറ്റി സുവിശേഷങ്ങളിലില്ല. മറ്റ് അപ്പസ്‌തോലന്മാരോടൊപ്പം ശിമയോനും പരിശുദ്ധാത്മാവിനെ സ്വീകരിച്ചു വിശ്വസ്തതയോടും തീക്ഷണതയോടുംകൂടെ സുവിശേഷ പ്രചരണത്തിനായി അദ്ധ്വാനിച്ചു. ഈജിപ്തിലും സിറീനിലും മൗറിറ്റാനിയായിലും അദ്ദേഹം സുവിശേഷം പ്രസംഗിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നു പറയുന്നു. വിഗ്രഹാരാധകരായ പുരോഹിതര്‍ ശിമയോനെ പേര്‍ഷ്യയില്‍ വച്ചു കുരിശില്‍ തറച്ചുവെന്ന് ഒരു പാരമ്പര്യമുണ്ട്.
യൂദാതദേവൂസ്
യൂദാ സ്‌ക്കറിയോത്തയായി തെറ്റിദ്ധരിക്കാതിരിക്കാന്‍ ഈ അപ്പസ്‌തോലനെ യൂദാതദേവൂസ് എന്നാണു വിളിക്കാറുള്ളത്. കൊച്ചുയാക്കോബിന്റെ സഹോദരനാണു യൂദാ. മറ്റു സഹോദരന്മാരാണു ജെറുസലേമിലെ സീമോനും ജോസെസ്സും. നാലുപേരെയാണ് ഈശോയുടെ സഹോദരന്മാരെന്ന പദം കൊണ്ടു സുവിശേഷകര്‍ വിവക്ഷിക്കാറുള്ളത്. ദൈവമാതാവിന്റെ സഹോദരിയായ മേരിയുടേയും ക്‌ളെയോഫാസിന്റെയും മക്കളാണിവര്‍. അപ്പസ്‌തോല സ്ഥാനത്തേക്കുള്ള ദൈവവിളി സുവിശേഷങ്ങളില്‍ വിവരിച്ചിട്ടില്ല.
തന്നെ സ്‌നേഹിക്കുന്നവര്‍ക്കു തന്നെ വെളിപ്പെടുത്തിക്കൊ ടുക്കുമെന്ന് ഈശോ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ യൂദാ ചോദിച്ചു: എന്താണ് അങ്ങ് ലോകത്തിനു സ്വയം വെളിപ്പെടുത്താത്തത്?” (യോഹ. 14: 22). രക്ഷകന്റെ രാജ്യം ലൗകികമായിരിക്കുമെന്നായിരുന്നു യൂദായുടെ വിചാരം . ലോകം അതിനു യോഗ്യമല്ലെന്നായിരുന്നു ദിവ്യഗുരുവിന്റെ മറുപടി.
വിശുദ്ധ യൂദാ സമരിയാ, യൂദെയാ, ഇദമേയാ, സിറിയാ, ലിബിയാ, മെസൊപ്പോട്ടേമിയാ എന്നീ സ്ഥലങ്ങളില്‍ സുവിശേഷം പ്രസംഗിച്ചു. കൊച്ചു യാക്കോബിന്റെ രക്തസാക്ഷിത്വത്തിനുശേഷം 62-ല്‍ തിരിച്ചുവന്നു സ്വസഹോദരന്‍ ശിമയോന്റെ തിരഞ്ഞെടുപ്പില്‍ പങ്കെടുത്തു. സകല പൗരസ്ത്യസഭകളേയും അഭിവാദനം ചെയ്ത് അദ്ദേഹം ഒരു ലേഖനമെഴുതി. അവിടങ്ങളിലാണല്ലോ അദ്ദേഹം അദ്ധ്വാനിച്ചത്. പാഷണ്ഡികളെ മാര്‍ഗ്ഗഭ്രംശം വന്ന നക്ഷത്രങ്ങളെന്ന് യൂദാ വിളിക്കുന്നു. അഹങ്കാരവും അസൂയയും ജഡികമോഹങ്ങളുമാണ് അവരുടെ അധഃപതനത്തിന് കാരണമെന്നു അദ്ദേഹം കരുതുന്നു. അധഃപതിച്ചവരോട് അനുകമ്പാപൂര്‍വ്വം വ്യാപരിക്കാന്‍ ശ്‌ളീഹാ ഉപദേശിക്കുന്നു. പേര്‍ഷ്യയിലോ ബെയ്‌റൂട്ടിലോ ആണ് യൂദായുടെ രക്തസാക്ഷിത്വം. കുരിശില്‍ ചേര്‍ത്തു കെട്ടിയശേഷം അസ്ത്രമയച്ചു കൊല്ലുകയാണു ചെയ്തതത്രേ. യൂദായെ അസാധ്യകാര്യങ്ങളുടെ മദ്ധ്യസ്ഥനായി ആധുനിക ലോകം സമാദരിക്കുന്നു.
വിശുദ്ധ ക്ലമെന്റ് മാര്‍പാപ്പായുടെ പിന്‍ഗാമിയാണ് എവറിസ്തൂസ് പാപ്പാ. ബത്‌ലഹേമില്‍ നിന്ന് അന്ത്യോക്യയില്‍ കുടിയേറി പാര്‍ത്ത ഒരു യഹൂദന്റെ മകനാണ് അദ്ദേഹമെന്നു പറയുന്നു. അദ്ദേഹമാണു റോമാനഗരത്തെ ആദ്യമായി ഇടവകകളായി തിരിച്ചത്. അങ്ങനെ 25 ഇടവകകള്‍ സ്ഥാപി ക്കുകയും ഓരോ ഇടവകയ്ക്കും ഓരോ വൈദികനെ നിയമിക്കുകയും ചെയ്തു. ഏഴു ഡീക്കന്മാരെക്കൂടി അദ്ദേഹം നിയമിച്ചു. ഡിസംബറിലാണു വൈദികപട്ടം നല്കിയിരുന്നത്; നോമ്പില്‍ മെത്രാന്മാരെ അഭിഷേചിച്ചിരുന്നു. ഉപവാസ കാലത്തു പട്ടം കൊടുക്കുന്നതു കൂടുതല്‍ ഭക്തിനിര്‍ഭരമായിരിക്കുമെന്ന് അദ്ദേഹം വിചാരിച്ചു.
സോളമന്‍ ജെറൂസലേം ദേവാലയത്തിന്റെ പ്രതിഷ്ഠയ്ക്ക് ഉപയോഗിച്ച പ്രാര്‍ത്ഥനയ്ക്കു തുല്യമായി ഒരു പ്രാര്‍ത്ഥന അദ്ദേഹം പള്ളിക്കൂദാശയ്ക്ക് ഉപയോഗിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. വിശുദ്ധ കുര്‍ബാനകൂടി കൂദാശാക്രമത്തില്‍ മാര്‍പാപ്പാ ഉള്‍പ്പെടുത്തി. ഈ മാര്‍പാപ്പായുടെ കാലത്തായിരിക്കണം വിശുദ്ധ യോഹന്നാന്‍ ശ്ലീഹായുടെ മരണം.
പ്രാചീന ഗ്രന്ഥങ്ങളില്‍ എവറിസ്തൂസ് പാപ്പായെ രക്തസാക്ഷിയെന്നാണു വിളിച്ചിരിക്കുന്നത്. അപ്പസ്‌തോലന്മാരുടെ ശിഷ്യന്മാര്‍ ഭാവി ജീവിതത്തെപ്പറ്റിയുള്ള ചിന്തയില്‍ അഗാധമായി മുഴുകിയിരുന്നതിനാല്‍ അവര്‍ ഈ ലോകത്തുള്ളവരാണന്നുപോലും തോന്നുകയില്ല.
പ്രസിദ്ധരായ ഈ രക്ത സാക്ഷികള്‍ ഗോളില്‍ മിഷന്‍പ്രവര്‍ത്തനത്തിനായി പോയ രണ്ട് റോമന്‍ സഹോദരരാണ്. അവര്‍ സ്വാസ്റ്റോണില്‍ താമസിച്ചു സുവിശേഷം പ്രസംഗിച്ച് അനേകരെ ക്രിസ്തുമതത്തിലേക്കാനയിച്ചു. രാത്രി ചെരുപ്പു കുത്തിയുണ്ടാക്കിയും മറ്റും ഉപജീവനം കഴിച്ചുവന്നു. അവരുടെ മാതൃകാജീവിതം, ഉപവി, നിസ്സ്വാര്‍ത്ഥത, ദൈവസ്‌നേഹം, സ്ഥാനമാനങ്ങളോടുള്ള അവജ്ഞ എന്നിവ അനേകരുടെ മാനസാന്തരത്തിന് കാരണമായി.
കുറേകൊല്ലം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ മാക്‌സിമിയന്‍ ഹെര്‍കുലിസ് ചക്രവര്‍ത്തി ആ പ്രദേശത്തു വരാനിടയായി. ക്രിസ്പിന്‍ സഹോദരന്മാര്‍ ജനങ്ങളെ വഴിതെറ്റിക്കുന്നുവെന്ന് ചിലര്‍ ചക്രവര്‍ത്തിയുടെ മുമ്പാകെ ആവലാതി ബോധിപ്പിച്ചു. അന്ധവിശ്വാസിയായ ചക്രവര്‍ത്തി അവരെ റിക്ടിയൂസുവാരൂസ് എന്ന ഗവര്‍ണറുടെ അടുക്കലേക്കാനയിക്കാന്‍ ഉത്തരവായി.
ആ ഗവര്‍ണര്‍ ക്രിസ്ത്യാനികളുടെ ബദ്ധ ശത്രുവായിരുന്നു. അവരെ വെള്ളത്തില്‍ മുക്കിയും തിളപ്പിച്ചും കൊല്ലാന്‍ ആജ്ഞാപിച്ചു. ഇവയൊന്നും അവരെ കൊല്ലാന്‍ പര്യാപ്തമായില്ല. നിരാശയോടെ റിക്ടിയൂസു ക്രിസ്പിന്‍ സഹോദരര്‍ക്കായി തയ്യാറാക്കിയ ചിതയില്‍ ചാടിച്ചത്തു. ഉടനെ ചക്രവര്‍ത്തി അവരുടെ ശിരസ്സു ഛേദിക്കുവാന്‍ കല്പിച്ചു. അങ്ങനെ അവര്‍ രക്തസാക്ഷിത്വമകുടം ചൂടി.
ക്യൂബയുടെ ജ്ഞാനപിതാവ്, മിഷനറി, ക്ലാരേഷ്യന്‍ സഭാ സ്ഥാപകന്‍, സാമൂഹ്യ പരിഷ്‌ക്കര്‍ത്താവ്, രാജ്ഞിയുടെ ചാപ്‌ളിന്‍, ലേഖകന്‍, പ്രസാധകന്‍, ആര്‍ച്ചുബിഷപ്പ് എന്നീ നിലകളില്‍ പ്രശോഭിച്ചിട്ടുള്ള ഒരു സ്‌പെയിന്‍കാരനാണ് ആന്റണി ക്ലാരറ്റ്. 1807-ലേ ക്രിസ്മസ്സിന്റെ തലേദിവസം അദ്ദേഹം ജനിച്ചു. ഇടവക പള്ളിക്കൂടത്തിലെ എത്രയും സമര്‍ ത്ഥനായ വിദ്യാര്‍ത്ഥിയായിരുന്നു ആന്റണി. പത്താമത്തെ വയസ്സില്‍ പ്രഥമ ദിവ്യകാരുണ്യം സ്വീകരിച്ചു. അന്ന് പ്രകടമായ ദൈവഭക്തി പൗരോഹിത്യത്തിനുള്ള ദൈവവിളിയുടെ ലക്ഷണമായി ഇടവകവൈദികന്‍ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു. പിതാവിന്റെ തൊഴില്‍ നെയ്ത്തായിരുന്നു. ആന്റണി അതില്‍ത്തന്നെ വ്യാപൃതനായി; അതേസമയം ലത്തീനും പഠിച്ചു. പിന്നീട് സെമ്മിനാരിയില്‍ ചേര്‍ന്നു ദൈവശാസ്ത്രപഠനം നടത്തി. 1835-ല്‍ വൈദികനായി.
പത്തുവര്‍ഷം ഫാദര്‍ ആന്റണി ധ്യാനപ്രസംഗങ്ങള്‍ നടത്തി. വിശുദ്ധ കുര്‍ബാനയോടും മറിയത്തിന്റെ അമലോല്‍ഭവ ഹൃദയത്തോടും ജപമാലയോടുമുള്ള ഭക്തിക്ക് പ്രസംഗത്തില്‍ വലിയ സ്ഥാനം നല്കിയിരുന്നു. 42-ാമത്തെ വയസ്സില്‍ അഞ്ചു യുവവൈദികരെ ചേര്‍ത്തു ”മറിയത്തിന്റെ വിമല ഹൃദയത്തിന്റെ സഭ” ആരംഭിച്ചു. ഇന്ന് അവര്‍ ക്ലരേഷ്യന്‍സ് എന്നറിയപ്പെടുന്നു.
ഈ സഭ സ്ഥാപിച്ച ഉടനെതന്നെ ക്യൂബായിലെ സാന്തിയാഗോ രൂപതയുടെ ആര്‍ച്ചുബിഷപ്പായി ഫാദര്‍ ആന്റണി നിയമിതനായി. 1850 ഒക്ടോബര് 6-ാം തീയതി ആയിരുന്നു മെത്രാഭിഷേകം; അടുത്തകൊല്ലംതന്നെ സാന്തിയാഗോയിലെത്തി രൂപതാ ഭരണമാരംഭിച്ചു. 14 കൊല്ലമായിട്ട് ആ രൂപതയ്ക്ക് മെത്രാനില്ലായിരുന്നു. വളരെ പണിപ്പെട്ട് അദ്ദേഹം ഇടര്‍ച്ചകള്‍ നീക്കി; വിടവുകള്‍ നികത്തി. വെള്ളക്കാരും നീഗ്രോകളും തമ്മിലുള്ള വിവാഹം ആര്‍ച്ചുബിഷപ്പ് തടയാഞ്ഞതിന് അദ്ദേഹത്തെ ചിലര്‍ ദേഹോപദ്രവം ചെയ്തു. അങ്ങനെയിരിക്കേ അദ്ദേഹത്തെ സ്പാനിഷു രാജ്ഞിയുടെ കുമ്പസാരക്കാരനായി വിളിച്ചു. കൊട്ടാരത്തില്‍ താമസിക്കാതെയും രാജകീയാഘോഷങ്ങളില്‍ പങ്കെടുക്കാതെയും ആ ജോലി ചെയ്യാമെന്ന് ആര്‍ച്ചുബിഷപ്പു സമ്മതിച്ചു. അക്കാലത്തും അദ്ദേഹം ഇടയനടുത്ത ജോലികള്‍ ചെയ്തു കൊണ്ടിരുന്നു. രഹസ്യ സംഘങ്ങള്‍ ഇസബല്ല രാജ്ഞിയെ നാടുകടത്തിയപ്പോള്‍ രാജ്ഞിയോടുകൂടെ ആര്‍ച്ചു ബിഷപ്പും പാരീസിലേക്കു പോന്നു. അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്ന സ്പാനിഷുകാരുടെ ഇടയില്‍ ആര്‍ച്ചുബിഷപ്പ് പ്രേഷിത പ്രവൃത്തികള്‍ ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു. ഒന്നാം വത്തിക്കാന്‍ സൂനഹദോസില്‍ പങ്കെടുത്ത് മാര്‍പ്പാപ്പാമാരുടെ അപ്രമാദിത്വത്തെ പിന്താങ്ങി പ്രസംഗിച്ചു. സൂനഹദോസിനു ശേഷം ഫ്രാന്‍സില്‍ ഫോന്തുഫ്രോയിഡ് സിസ്റ്റേഴ്‌സിന്റെ ആശ്രമത്തില്‍ അദ്ദേഹം താമസമാക്കി. 1870 ഒക്ടോബര് 24-ാം തീയതി ആര്‍ച്ചുബിഷപ്പ് തനിക്കുള്ള നിത്യസമ്മാനം വാങ്ങാന്‍ ഈ ലോകം വിട്ടു.
ക്രിസ്തീയ വിശുദ്ധന്മാര്‍ വലിയ ശുഭൈകദൃക്കുകളാണ്; വിപത്തുകള്‍ക്കെല്ലാം പരിഹാരം കാണാന്‍ കഴിയുന്ന ക്രിസ്തുവിലാണ് അവരുടെ ശരണം. ഇതിന് ഉത്തമോദാഹരണമായ ജോണ്‍ മധ്യ ഇററലിയില്‍ കപ്പിസ്ത്രാനോ എന്ന പ്രദേശത്ത് ജനിച്ചു. നല്ല കഴിവും ഉത്തമ വിദ്യാഭ്യാസവുമുണ്ടായിരുന്ന ജോണ്‍ 26-ാമത്തെ വയസ്സില്‍ പെരുജിയാ ഗവര്‍ണരായി നിയമിതനായി. മലാത്തെസ് റെറര്‍ക്കെതിരായി നടത്തിയ യുദ്ധത്തില്‍ അദ്ദേഹം തടവുകാരനായി പിടിക്കപ്പെട്ടു. മൂന്നുവര്‍ഷത്തോളം ജയിലില്‍ കിടന്നു. അവസാനം ഒരു വലിയ സംഖ്യ കൊടുത്തു സ്വതന്ത്രനായി. ജയില്‍ജീവിതം അദ്ദേഹത്തിന്റെ സ്വഭാവത്തില്‍ ഒരു വലിയ മാറ്റം വരുത്തി. വിശുദ്ധ ഫ്രാന്‍സിസ് അസീസിയെ ഒരു സ്വപ്‌നത്തില്‍ അദ്ദേഹം കണ്ടു. ജയിലില്‍ പോകുന്നതിനു മുമ്പ് വിവാഹം കഴിച്ചിരുന്നെങ്കിലും ഭാര്യ ഒരുമിച്ച് ജീവിക്കാനിടയായില്ല. അതിനാല്‍ ജയില്‍വാസം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ വിവാഹ ബന്ധം വേര്‍പെടുത്തി മുപ്പതാമത്തെ വയസ്സില്‍ ഫ്രന്‍സിസ്‌ക്കന്‍ സഭയില്‍ ചേര്‍ന്നു. അവിടെ അനുഗൃഹീതവാഗ്മിയായ സീയെന്നായിലെ വിശുദ്ധ ബെര്‍ണര്‍ഡിന്‍ ആയിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഗുരു. നാലാംവര്‍ഷം അദ്ദേഹം വൈദികനായി.
മതപരമായി ഭയങ്കര അനാസ്ഥ കളിയാടിയിരുന്ന അക്കാലത്ത് ഫാദര്‍ ജോണിന്റെ പ്രസംഗം 20,000 മുതല്‍ 30,000 വരെ ആളുകളെ ആകര്‍ഷിച്ചിരുന്നു. ബഷ്യായില്‍ ഒരിക്കല്‍ 1,26,000 ആളുകള്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രസംഗത്തിന് വന്നുചേരുകയുണ്ടായി. ലത്തീനിലാണ് അദ്ദേഹം പ്രസംഗിച്ചിരുന്നത്. മറ്റാളുകള്‍ പ്രസംഗം അനഭ്യസ്തവിദ്യര്‍ക്ക് പരിഭാഷപ്പെടുത്തി കൊടുത്തുകൊണ്ടിരുന്നു. പ്രസംഗത്തോടൊപ്പം അത് ഭുതകരമായ രോഗശമനങ്ങളും നടന്നിരുന്നു. ഒരിക്കല്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആശീര്‍വാദം സ്വീകരിക്കാനായി 2000 രോഗികളുണ്ടായിരുന്നു. ഈശോയുടെ തിരുനാമത്തോടുള്ള ഭക്തി വിശുദ്ധ ബെര്‍ണാര്‍ഡിനെപ്പോലെ അദ്ദേഹവും വളരെ ഊന്നിപ്പറഞ്ഞിരുന്നു.
ഫ്രാന്‍സിസ്‌ക്കന്‍ സഭ അന്ന് അരാജകത്വത്തില്‍ കഴിയുകയായിരുന്നു. ഫാദര്‍ ജോണിന്റെ അശ്രാന്ത പരിശ്രമത്താല്‍ ഫ്രാത്രിസെല്ലി എന്ന പാഷണ്ഡഭാഗത്തെ അദ്ദേഹം തള്ളിക്കളഞ്ഞു: അങ്ങനെ ശേഷം പേര്‍ക്ക് സമാധാനത്തില്‍ നിയമം അനുസരിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞു. 1431-ല്‍ ഒബ്‌സെര്‍വന്റ്‌സ് എന്ന ഫ്രന്‍സിസ്‌ക്കന്‍ വിഭാഗത്തിന്റെ മിനിസ്റ്റര്‍ ജനറലായി ഫാദര്‍ ജോണ്‍ തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടു.
ഗ്രീക്കു സഭയും ആര്‍മീനിയന്‍ സഭയും തമ്മിലുണ്ടായിരുന്ന ഭിന്നിപ്പ് അദ്ദേഹം അവസാനിപ്പിച്ചു; എന്നാല്‍ ആ യോജിപ്പു അധികം നീണ്ടുനിന്നില്ല. നാലു മാര്‍പ്പാപ്പാമാര്‍ ഫാദര്‍ ജോണിനെ തങ്ങളുടെ പ്രതിനിധിയായി പലസ്തീനാ, പോളണ്ട്, ഫ്രാന്‍സ്, ഓസ്ട്രിയാ, ബൊഹീമിയ മുതലായ സ്ഥലങ്ങളിലേക്ക് അയയ്ക്കുകയുണ്ടായി. മിക്കകാര്യങ്ങളിലും അദ്ദേഹം വിജയം നേടി. ബൊഹീമിയായില്‍ ഹുസ്സൈറ്റ്സിനെ മാനസാന്തരപ്പെടുത്താന്‍ അദ്ദേഹത്തിനു കഴിഞ്ഞു. ഫ്രാന്‍സില്‍ പുവര്‍ക്ലെയേഴ്സിന്റെ നവീകരണ ജോലിയില്‍ വിശുദ്ധ കോളെറ്റിനെ സഹായിക്കാനും സാധിച്ചു.
തുര്‍ക്കികള്‍ 1453-ല്‍ കോണ്‍സ്‌ററാന്റിനോപ്പിള്‍ പിടിച്ചടക്കി. അവര്‍ക്കെതിരായി ഒരു കുരിശുയുദ്ധം പ്രസംഗിക്കാന്‍ ഫാദര്‍ ജോണ്‍ നിയോഗിക്കപ്പെട്ടു. ഹങ്കറിക്കാര്‍ അദ്ദേഹത്തോട് സഹകരിച്ചു; ഓസ്ട്രിയായും ബവേരിയായും മാറിനിന്നു. അദ്ദേഹം തന്നെ ഒരു സൈന്യവിഭാഗത്തെ നയിച്ചു വിജയംവരിച്ചു. കീഴടങ്ങാന്‍ തുടങ്ങിയ യോദ്ധാക്കളുടെ ഇടയില്‍ക്കൂടെ കുരിശുമെടുത്താണ് അദ്ദേഹം അവരെ നയിച്ചത്. ക്ഷീണിതനായ ഫാദര്‍ ജോണ്‍ യുദ്ധം കഴിഞ്ഞു മൂന്നാം മാസം 1451 ഒക്ടോബര് 23-ാം തീയതി അന്തരിച്ചു.
ഫാദര്‍ ജോണിന്റെ കാലത്താണ് മൂന്നു മാര്‍പ്പാപ്പാമാര്‍ ഒരേ സമയത്ത് വാഴാനിടയായ പാശ്ചാത്യ ശീശ്മ ഉണ്ടായത്. ഒരു വസന്തകൊണ്ട് 40 ശതമാനം വൈദികരും 33 ശതമാനം ആമേയരും അന്തരിക്കുകയുണ്ടായി. എന്നിട്ടും ക്രിസ്തുവില്‍ അദ്ദേഹത്തിനുണ്ടായ ശരണത്തിന് കുറവൊന്നുമുണ്ടായില്ല. അതാണു ശുഭൈകദൃക്ഭാവം.
പലസ്തീനായിലെ ഗാസ എന്ന പ്രദേശത്തുനിന്ന് എട്ടു കിലോമീറ്റര്‍ ദൂരെ സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന തബാത്ത എന്ന കൊച്ചു പട്ടണത്തില്‍ വിജാതീയ മാതാപിതാക്കന്മാരില്‍ നിന്നു ഹിലാരിയോന് ജനിച്ചു. അലെക്സാന്‍ഡ്രിയായില്‍ പഠിച്ചു. അവിടെ വച്ച് ക്രിസ്തീയ വിശ്വാസം സ്വീകരിച്ചു ജ്ഞാനസ്‌നാനപ്പെട്ടു. മരുഭൂമിയിലെ വിശുദ്ധ ആന്റണിയെ സന്ദര്‍ശിച്ച് അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൂടെ രണ്ടുമാസം താമസിച്ചശേഷം ഏതാനും സന്യാസികളോടുകൂടി അദ്ദേഹം സ്വദേശത്തേക്കു മടങ്ങി. മാതാപിതാക്കന്മാര്‍ അപ്പോഴേക്കും മരിച്ചുപോയിരുന്നു. ഹിലാരിയോന് തന്റെ സ്വത്തിന്റെ ഒരുഭാഗം സ്വന്തക്കാര്‍ക്കു വിട്ടുകൊടുത്തു; ബാക്കി ദരിദ്രര്‍ക്കു നല്കി. സ്വന്തമായി ഒന്നും സൂക്ഷിച്ചില്ല. അന്ന് ഹിലാരിയോന് 15 വയസ്സാണ്. അനന്തരം ഈജിപ്തില്‍ ഒരു വിജനപ്രദേശത്തേക്കു പോയി. അവിടെ കവര്‍ച്ചക്കാരും കൊല പാതകികളും ഉണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ നഗ്നരായ ദരിദ്രര്‍ ചോരന്മാരെ ഭയപ്പെടുന്നില്ലെന്നാണ് മറുപടി നല്‍കിയത്.
ഏകാന്തവാസം ആരംഭിച്ചശേഷം റൊട്ടി ഉപേക്ഷിച്ചു. ആറു കൊല്ലം അദ്ദേഹത്തിന്റെ അനുദിന ഭക്ഷണം 15 അത്തിപ്പഴമായിരുന്നു. ജഡിക പരീക്ഷകളുണ്ടായാല്‍ ഭക്ഷണം തീരെ വേണ്ടെന്നു വയ്ക്കുമായിരുന്നു. അനേകം അത്ഭുതങ്ങള്‍ അദ്ദേഹം ചെയ്തതായി ജീവചരിത്രകാരന്മാര്‍ വിവരിക്കുന്നുണ്ട്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ വിശുദ്ധിയെപ്പറ്റി കേട്ടിട്ട് പല ശിഷ്യന്മാര്‍ മജൂമാ മരുഭൂമിയിലേക്ക് വരാന്‍ തുടങ്ങി. തന്നിമിത്തം അദ്ദേഹം തന്റെ താമസസ്ഥലം മാറി മാറിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അവസാനം അദ്ദേഹം സൈപ്രസു ദ്വീപിലെത്തി. അവിടെവച്ച് ഒരു തളര്‍വാതരോഗിയെ അദ്ദേഹം അത്ഭുതകരമാംവിധം സുഖപ്പെടുത്തി. 80-ാ മത്തെ വയസ്സില്‍ സൈപ്രസ്സില്‍ ഒരു ഗുഹയില്‍ കിടന്ന് ഹിലാരിയോന് നിര്യാതനായി.
വിശുദ്ധ ഉര്‍സുല 362-ല്‍ ഇംഗ്ലണ്ടില്‍ കോര്‍ണ്ണവേയില്‍ എന്ന സ്ഥലത്ത് ജനിച്ചു. പിതാവ് ഡിനോക്ക് അവിടത്തെ രാജാവായിരുന്നു. അദ്ദേഹം മകള്‍ക്ക് ഉത്തമ ക്രിസ്തീയ വിദ്യാഭ്യാസം നല്കി. വിദ്യാഭ്യാസത്തിന് അനുയോജ്യമായ സുകൃത ജീവിതം നയിക്കാന്‍ അവള്‍ പണിപ്പെട്ടു; നിത്യകന്യാത്വം നേരുകയും ചെയ്തു. എന്നാല്‍ പിതാവ് അവളെ ബ്രിത്താന്യാ രാജാവിന് വിവാഹം ചെയ്തുകൊടുക്കാമെന്ന് വാഗ്ദാനം ചെയ്തിരുന്നു. അതിനാല്‍ മകളേയും മററു പല യുവതികളേയും കൂടി ബ്രിട്ടനിയിലേക്ക് കപ്പല്‍കയറ്റി അയച്ചു.
അവളുടെ വ്രതം സംരക്ഷിക്കാനെന്ന് തോന്നുമാറ് ഒരു സംഭവമുണ്ടായി. ഉര്‍സുലയും മറ്റും സഞ്ചരിച്ചിരുന്ന കപ്പല്‍ കൊടുങ്കാറ്റിലകപ്പെട്ടു ചുറ്റിത്തിരിഞ്ഞ് റെയിന്‍ നദിക്കുസമീ പമുള്ള തുറമുഖത്തു ചെന്നുചേര്‍ന്നു. കപ്പലില്‍ ഉര്‍സുല ഒരുത്തമ പ്രേഷിതയായി പ്രവര്‍ത്തിച്ചു. തന്റെകൂടെ യാത്ര ചെയ്തിരുന്ന യുവതികളെ വിശ്വാസത്തിലും ദൈവസ്‌നേഹത്തിലും ചാരിത്ര്യത്തിലും ഉറച്ചുനില്ക്കാന്‍ അവള്‍ തീക്ഷ്ണതാപൂര്‍വ്വം ഉപദേശിച്ചു. പുണ്യവതിയുടെ പരിശ്രമം വിജയപ്രദമായിരുന്നുവെന്ന് അനന്തര സംഭവങ്ങള്‍ തെളിയിക്കുന്നുണ്ട്. ഉര്‍സുലയും മറ്റും തുറമുഖത്തിറങ്ങിയപ്പോള്‍ അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്ന ക്രൂരരായ ഹണ്‍സിന്റെ കരങ്ങളില്‍ പതിച്ചു. അവരുടെ പ്രധാനിയായ ഗാവുനൂസു ഉര്‍സൂളയുടെ സൗന്ദര്യത്താല്‍ ആകൃഷ്ടനായി അവളെ വിവാഹത്തിനു ക്ഷണിച്ചു. ഞാന്‍ ക്രിസ്തുവിന് വിവാഹവാഗ്ദാനം ചെയ്തിരിക്കുന്നവളാണ്. ”ചാരിത്ര്യഭംഗത്തേക്കാള്‍ മരണമാണ് എനിക്ക് ഭേദം” അവള്‍ പറഞ്ഞു. ആ ക്രൂരനേതാവ് ഉര്‍സൂളയുടെ ശിരസ്സു ഛേദിക്കാന്‍ ആജ്ഞാപിച്ചു. അവളുടെ ശിഷ്യകളും മര്‍ദ്ദനങ്ങളനുഭവിച്ച് മൃതിയടഞ്ഞു. 451 ഒക്ടോബര് 21-ാം തീയതിയായിരുന്നു ഉര്‍സുലയുടേയും കൂട്ടരുടേയും രക്തസാക്ഷിത്വം.
”വി. ഡൊറോത്തിയുടെ അദ്ധ്യാപകര്‍” അഥവാ ”തിരുഹൃദയത്തിന്റെ പുത്രിമാര്‍” എന്ന സന്യാസ സഭയിലെ ഒരംഗമായ ബെര്‍ട്ടില്ലാ വടക്കേ ഇറ്റലിയില്‍ ബ്രെന്റാളാ എന്ന സ്ഥലത്തു ജനിച്ചു. ജ്ഞാനസ്‌നാനനാമം അന്ന ഫ്രാന്‍സിസ് എന്നായിരുന്നു; വിളിച്ചിരുന്നത് അന്നെററാ എന്നാണ്. ഗ്രാമീണ വിദ്യാലയത്തില്‍ പഠിക്കുന്ന കാലത്ത് സ്വഭവനത്തിലും സമീപസ്ഥ ഭവനത്തിലും ഒരു വീട്ടുവേലക്കാരിയായി അവള്‍ ജോലി ചെയ്തിരുന്നു. പ്രകൃത്യാ ശക്തയായിരുന്നു അന്നെറ്റാ. സ്ഥലത്തേ ഒരു വൈദികന്‍ ഡോണ്‍ കപ്പോവില്ലാ അവളെ ദൈവം വിളിക്കുന്നുണ്ടെന്നു തോന്നുന്നുണ്ടെന്നു പറഞ്ഞപ്പോള്‍ വികാരി യച്ചന്‍ ഡോണ്‍ ഗ്രേസ് ചിരിച്ചു. എങ്കിലും അദ്ദേഹം അടുത്ത ഒരു മഠത്തില്‍ ചേരാന്‍ അവളെ ശുപാര്‍ശചെയ്തു. അവര്‍ അവളെ ചേര്‍ത്തില്ല. എങ്കിലും 16-ാമത്തെ വയസ്സില്‍ വി. ഡൊറോത്തിയുടെ സഹോദരീസംഘത്തില്‍ അവള്‍ക്ക് പ്രവേശനം ലഭിച്ചു. ബെര്‍ട്ടില്ലാ എന്ന പുതിയ പേരും കിട്ടി.
ഒരു വര്‍ഷം മഠത്തിലേ അലക്ക്, കുശിനിപ്പണി മുതലായവ ചെയ്തു. പിറേറവര്‍ഷം ട്രെവിസോയിലുണ്ടായിരുന്ന മഠം വക ആശുപത്രിയില്‍ നേഴ്സിങ്ങു പഠിച്ചു. എങ്കിലും കുറേക്കാലവും കൂടി കുശിനിപ്പണിതന്നെ ചെയ്തുവന്നു. കുറേ കഴിഞ്ഞ് അവള്‍ ആശുപത്രി ജോലിയില്‍ നിയുക്തയായി; താമസിയാതെ രോഗിണിയുമായി. 22-ാമത്തെ വയസ്സുമുതല്‍ മരണംവരെ കഠിനവേദനയനുഭവിക്കേണ്ടതായി വന്നു. ശസ്ത്ര ക്രിയകള്‍ക്കൊന്നും വേദന ശമിപ്പിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല.
ബെര്‍ട്ടില്ലാ ലിസ്യൂവിലെ ത്രേസ്യയുടെ കുറുക്കുവഴിയില്‍ കൂടെയാണ് നടന്നിരുന്നത്. ആരോഗ്യം മോശവും ബുദ്ധി ശക്തി സാധാരണവും കഴിവുകള്‍ കുറവുമായിരുന്നെങ്കിലും പ്രായോഗിക വിവേകത്തില്‍ ഉയര്‍ന്ന ഒരു നിലവാരം അവള്‍ പാലിച്ചിരുന്നു. അനുദിന കൃത്യങ്ങള്‍ ശരിയായി നിര്‍വ്വഹിച്ച് അവള്‍ പുണ്യമാര്‍ഗ്ഗത്തില്‍ ചരിച്ചു. ഒന്നാമത്തേ ചരമവാര്‍ഷിക ദിവസം ട്രെവിസോ ആശുപ്രതിയില്‍ ഒരു സ്മാരക ശിലവച്ചു: ”ഇവിടെ മനുഷ്യവേദന ഒരു മാലാഖയെപ്പോലെ കുറേക്കൊല്ലം ശമിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന സിസ്റ്റര്‍ ബെര്‍ട്ടില്ലാ ബൊസ് കാര്‍ഡിന്റെ ഓര്‍മ്മയ്ക്ക്.” 1952-ല്‍ അവളെ അനുഗൃഹീതയെന്നും 1961-ല്‍ വിശുദ്ധയെന്നും നാമകരണം ചെയ്തു..
വടക്കേ അമേരിക്കയിലെ പ്രഥമ രക്തസാക്ഷികളാണ് ഐസക്ക് ജോഗ്സും കൂട്ടുകാരും ഒരു യുവജെസ്യൂട്ടായിരിക്കെ അദ്ദേഹം ഫ്രാന്‍സിന്‍ സാഹിത്യം പഠിപ്പിക്കുകയായിരുന്നു. 1636-ല്‍ ഹുറോണ്‍ ഇന്ത്യാക്കാരുടെ ഇടയില്‍ മിഷന്‍ പ്രവര്‍ത്തനത്തിനായി ഫാദര്‍ ഐസക്കു അമേരിക്കയിലേക്കു പുറപ്പെട്ടു. ഹുറോണ്‍ ജാതിക്കാരെ ഇറോക്കോയിസ് നിരന്തരം ആക്രമിക്കാറുണ്ട്. താമസിയാതെ ഫാദര്‍ ഐസക്കിനേയും ഇറോക്കോയിസു പിടിച്ചെടുത്ത് 13 മാസം കാരാഗൃഹത്തിലടച്ചു. അദ്ദേഹത്തോടും കൂട്ടുകാരോടും ചെയ്ത അക്രമങ്ങള്‍ അദ്ദേഹം തന്റെ എഴുത്തുകളില്‍ വിവരിച്ചിട്ടുണ്ട്. മാനസാന്തരപ്പെട്ട ഹുറോണ്‍ ജാതിക്കാരെ കൊല്ലുന്ന കാഴ്ച അദ്ദേഹത്തിന് എത്രയും സങ്കടകരമായിരുന്നു. ലന്തക്കാരുടെ സഹായത്തോടുകൂടി അദ്ദേഹം രക്ഷപ്പെട്ടു ഫ്രാന്‍സിലെത്തി. വിരലുകള്‍ പലതും മുറിച്ചുകളഞ്ഞിരുന്നു; അല്ലെങ്കില്‍ കത്തിച്ചുകളഞ്ഞിരുന്നു. ക്ഷതമായ കരങ്ങ ളോടെ വിശുദ്ധ കുര്‍ബാന സമര്‍പ്പിക്കാന്‍ അനുവാദം കൊടുത്ത എട്ടാം ഉര്‍ബന്‍ മാര്‍പ്പാപ്പാ ഇങ്ങനെ എഴുതി: ‘ക്രിസ്തുവിന്റെ രക്തസാക്ഷിക്കു അവിടുത്തേ തിരുരക്തം പാനം ചെയ്യുവാന്‍ അനുവദിക്കാതിരിക്കുന്നതു ലജ്ജാവഹമായിരിക്കും. ഇത്രയും സഹിച്ച ഫാദര്‍ ജോഗ്സു 1646-ല്‍ ജീന്‍ദെലെ ലാന്റോടുകൂടെ വീണ്ടും ഇറാക്കോയിസിന്റെ രാജ്യത്തിലേക്കു പുറപ്പെട്ടു. അവരോട് ‘ഒരു സന്ധിചെയ്ത് കാനഡയിലേക്കു മടങ്ങി ഇന്ത്യരുടെ ഇടയില്‍ മിഷന്‍ പ്രവര്‍ത്തനം ആരംഭിച്ചു. തല്‍സമയം അവിടെ ഒരു പകര്‍ച്ചവ്യാധിയുണ്ടാകുകയും അനേകര്‍ മരിക്കുകയും ചെയ്തു. ഇത് ഈശോസഭക്കാരുടെ മന്ത്രവാദമാണെന്നു കരുതി ഫാദര്‍ ഐസക്ക് ഉള്‍പ്പെടെ ആറു വൈദികരേയും രണ്ടു സഹോദരരേയും ക്രൂരമായി വധിച്ചു.
